Η καρδιά... όσο συγκεκριμένη κι αν είναι η μορφή της τελικά, άλλο τόσο μπορεί να γίνει αγνώριστη... σαν ένα κομμάτι σίδερο!! Που άλλοι το ζεσταίνουν και του δίνουν μια όμορφη όψη, και το κάνουν χρήσιμο.. άλλοι πάλι το ζεσταίνουν και το κάνουν μια άχρηστη, άμορφη μάζα.

Άλλοι όμως το καίνε και το κάνουν στάχτη...

Υπάρχει όμως κι ένας άλλος τρόπος... που το μόνο που χρειάζεται είναι ένα σφυρί!! Ίσως να είναι δύσκολο... ίσως και όχι... πάντως το σίγουρο είναι, πως αργά ή γρήγορα το σίδερο θα λυγίσει... ίσως να ξαναλυγίσει, να ισιώσει και πάλι... ανάλογα την επιθυμία του τεχνίτη...
Βαρέθηκα να έχω πάντα από πάνω μου έναν τεχνίτη κι εγώ να παριστάνω το σίδερο! Ίσως όλοι να είμαστε κομμάτια από σίδερο!! αλλά εγώ βαρέθηκα!!
Γιατί ξέρεις, αν ο τεχνίτης είναι ευγενικός μαζί σου, θα σε ισιώσει ξανά!! Μόνο που αμελεί κάτι...
Όσο κι αν το ισιώσει, πάντα θα μείνει μια ρυτίδα εκεί που το στράβωσε...

Καθενός η καρδιά δεν αντέχει συγκεκριμένα πράγματα...

Ξέρεις κάτι; δε θέλω τίποτα παραπάνω... λίγη κατανόηση στη χαρά μου...
Μονόκλ για την αγάπη...