Άλλαξαν πολλά από τότε... πότε?

που να βάλω το κεφαλαίο γράμμα για να αρχίσω την πρόταση....

Κάποτε αγάπησα αθώα... κάποτε είπα πως μίσησα... κάποια άλλη φορά αγάπησα πραγματικά πολύ... πώς στο καλό τα κατάφερα??
μια τριαντάρα γυναίκα της εποχής μου χτυπάει την πόρτα... δεν την αρνούμαι, μα κανείς άλλος δεν την δέχεται!! Δεν ξέρω γιατί!! Μια τόσο αθώα παρουσία είναι κρίμα να παραγκωνίζεται!! Θα μου πεις... άλλος πρέπει να ανοίξει!! κι όχι εγώ!! Να πάει σε άλλη πόρτα!! μα τι να κάνω που διάλεξε εμένα? ίσως φταίει ότι οι εμπειρίες μας είναι πολύ κοντά... γαμώτο δεν θα έπρεπε τα μάτια να θολώνουν!! ούτε στα μελλοντικά ευχάριστα, ούτε στα παρελθοντικά δυσάρεστα...

Που να βάλω την τελεία?

πόση σημασία έχουν τελικά τα σημεία στίξης... το αλατοπίπερο της γραφής και της ζωής...


Να, ξέρεις... είναι που λυπάμαι να βλέπω στα πρόσωπα παρενθέσεις να ανοίγουν με κάθετη φορά... (αλήθεια, δεν λείπουν απ' τη ζωή μου...) και ειδικά σε πρόσωπα που κάποτε είχα στο εικονοστάσι του δωματίου μου!! Την Παναγιά, ξέρεις, πάντα λυπημένη την έβλεπα μπροστά στο σταυρό!! Ορκίζομαι!!

Όλα ίσως να γίνονται έτσι... για την αδικία του πράγματος... δεν ξέρω!! Μα ξέρω πως η τριαντάρα γυναίκα δεν αντέχει πολύ να στέκεται έξω απο την πόρτα μου και οι άλλοι να μου κρατάνε κόντρα στην πόρτα... Κάποια μέρα, σίγουρα, θα λυγίσουν τα γόνατά της, και τότε δεν ξέρω τι...
Θέλω για μια φορά να κοιτάξω απο την κλειδαρότρυπα... τόσο μυστικά και παιδικά... και ίσως να δω και κάτι παραπάνω απ' όσα ξέρω... ίσως μια οπτασία μαγική... που τόσο καιρό γυρνούσε τον κόσμο...
και τότε να μάθω αριθμητική...
και τότε να δω δύο ματάκια μπλε... και δυο μαγουλάκια κόκκινα απο τον ύπνο... Και μια αγκαλιά να με ψάχνει για να ξεκινήσει η μέρα μας καλά...

Όνειρα... χειμερινής πλην κρύας νυκτός.....