Είναι τόσες μέρες που θέλω να γράψω και ο χρόνος δε μου το επιτρέπει. Όλη μέρα ασταμάτητο τρέξιμο και οι ώρες χαλάρωσης περιορισμένες. Η ζωή αποκτά νέο νόημα με περισσότερα εξωτερικά ερεθίσματα. Μα σήμερα κάπου έχασα το μέτρημα και ήταν πολλά για να μείνω πάλι ανεπηρέαστη.
Πολλές φορές στη ζωή μας λέμε ότι δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει αύριο. Μα είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν το έχουμε καλοσκεφτεί ούτε μία απ' αυτές. Δε μπορώ να βλέπω ανθρώπους που τρέχουν να πέφτουν και να μην τους δίνεται η ευκαιρία να σηκωθούν. Ούτε άλλους που τηρούν όλες τις προϋποθέσεις να συνεχίσουν και κάποιος τους πετάει κάτω. Και φυσικά εξοργίζομαι μ' αυτούς που χωρίς καμία προειδοποίηση αποσύρονται απ' αυτό το μεγάλο πανηγύρι, χωρίς να σκεφτούν. Και κάπου εκεί είναι που ξεκινάνε τα υπαρξιακά. Και είναι αδύνατο να μείνω ανεπηρέαστη απ' όλο αυτό όσο και να το θέλω!! Πως γίνεται τη μία μέρα η ζωή να κυλά φυσιολογικά και την επομένη χωρίς κανένα σημάδι το νήμα της ζωής να κόβεται; αλήθεια, πόσο σίγουροι είμαστε ότι μόλις βγούμε απ' την εξώπορτα του σπιτιού δε θα συμβεί το οτιδήποτε με οποιοδήποτε αποτέλεσμα; νομίζω πως η ζωή είναι τόσο γλυκιά που πιστεύουμε πως έχουμε πάρει στα χέρια μας τα ηνία της μοίρας και αποφασίζουμε "όχι σ' εμένα. Γιατί άλλωστε σ' εμένα;" Κι απ' την άλλη πως μπορεί να συμφιλιωθείς με την ιδέα πως αυτή μπορεί να είναι η τελευταία σου στιγμή πάνω στη γη; είναι πολύ όμορφο και φιλοσοφημένο και πολλά άλλα αυτό το "ζήσε την κάθε σου στιγμή σα να είναι η τελευταία". Μα θα έπρεπε να τελειώνει αλλιώς. "ΤΟΛΜΑΣ;" Ακόμα και αυτό φοβόμαστε, σίγουρα! Πως να αντέξεις το βάρος ενός επικείμενου τέλους; πως να αποδεχθείς πως ότι ήταν μέχρι εδώ;
Δεν έχω κάποιο συμπέρασμα σήμερα.
Εγώ να απαντήσω; δύσκολο είναι. Τολμάω άραγε;
Ποιος ξέρει; η πορεία θα δείξει!
Καληνύχτα...
Υ.Γ: Ένα τραγούδι που ίσως πάντα να μου θυμίζει εσένα, ακόμα κι αν δε σε γνώριζα. Ίσως κάτι να μου έδωσες κι έτσι!! Ευχαριστώ.
Πολλές φορές στη ζωή μας λέμε ότι δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει αύριο. Μα είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν το έχουμε καλοσκεφτεί ούτε μία απ' αυτές. Δε μπορώ να βλέπω ανθρώπους που τρέχουν να πέφτουν και να μην τους δίνεται η ευκαιρία να σηκωθούν. Ούτε άλλους που τηρούν όλες τις προϋποθέσεις να συνεχίσουν και κάποιος τους πετάει κάτω. Και φυσικά εξοργίζομαι μ' αυτούς που χωρίς καμία προειδοποίηση αποσύρονται απ' αυτό το μεγάλο πανηγύρι, χωρίς να σκεφτούν. Και κάπου εκεί είναι που ξεκινάνε τα υπαρξιακά. Και είναι αδύνατο να μείνω ανεπηρέαστη απ' όλο αυτό όσο και να το θέλω!! Πως γίνεται τη μία μέρα η ζωή να κυλά φυσιολογικά και την επομένη χωρίς κανένα σημάδι το νήμα της ζωής να κόβεται; αλήθεια, πόσο σίγουροι είμαστε ότι μόλις βγούμε απ' την εξώπορτα του σπιτιού δε θα συμβεί το οτιδήποτε με οποιοδήποτε αποτέλεσμα; νομίζω πως η ζωή είναι τόσο γλυκιά που πιστεύουμε πως έχουμε πάρει στα χέρια μας τα ηνία της μοίρας και αποφασίζουμε "όχι σ' εμένα. Γιατί άλλωστε σ' εμένα;" Κι απ' την άλλη πως μπορεί να συμφιλιωθείς με την ιδέα πως αυτή μπορεί να είναι η τελευταία σου στιγμή πάνω στη γη; είναι πολύ όμορφο και φιλοσοφημένο και πολλά άλλα αυτό το "ζήσε την κάθε σου στιγμή σα να είναι η τελευταία". Μα θα έπρεπε να τελειώνει αλλιώς. "ΤΟΛΜΑΣ;" Ακόμα και αυτό φοβόμαστε, σίγουρα! Πως να αντέξεις το βάρος ενός επικείμενου τέλους; πως να αποδεχθείς πως ότι ήταν μέχρι εδώ;
Δεν έχω κάποιο συμπέρασμα σήμερα.
Εγώ να απαντήσω; δύσκολο είναι. Τολμάω άραγε;
Ποιος ξέρει; η πορεία θα δείξει!
Καληνύχτα...
Υ.Γ: Ένα τραγούδι που ίσως πάντα να μου θυμίζει εσένα, ακόμα κι αν δε σε γνώριζα. Ίσως κάτι να μου έδωσες κι έτσι!! Ευχαριστώ.