Πέρασαν μέρες που περίμενα αυτή τη στιγμή...
Σκέψεις συσσωρευμένες μέσα στο μυαλό μου να το φέρνουν σβούρες και να το κουράζουν...

Ξέρεις, τελευταία σε σκέφτομαι περισσότερο απ' ότι πριν!! μα πρόσεχε!! χα!! μην ανασκουμπώνεσαι ανόητε!! Οι σκέψεις μου αφορούν άμεσα το παρελθόν! εσύ έρχεσαι μετά, κι αυτό, από καθαρή τύχη!
Το έχω ξαναπεί και στο παρελθόν, μα μου λείπει ακόμα η σιγουριά των φράσεών μου...
Μου λείπει έστω αυτή η κοροϊδία... αυτό το ψεύτικο, το μονόπλευρο! μα όχι για εσένα! ποτέ ξανά! απλά μου λείπω εγώ, τότε!

Ξέρεις, συμβαίνουν διάφορα που με πάνε στο παρελθόν, άθελά μου!
Ένα κουτί με πράγματα και λόγια... κι ένα μακρύ ταξίδι...
Το ξέρω ότι και να πεις! εσύ όμως, δεν ξέρεις!! (κακό για εσένα, μα αλήθεια δε με νοιάζει!)

Οι αποφάσεις και οι αλλαγές από την άλλη πρωταγωνιστούν πλέον...

Λένε πως πάντα μετά τη βροχή έρχεται η λιακάδα...
Όμως και μετά τη λιακάδα, αργά ή γρήγορα(μην κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλό μας), βροχή θα έρθει!!
Δε με θλίβει όμως αυτό! Και η βροχή έχει ωραία στοιχεία...
Θα χουχουλιάσω μέσα στο παχύ μου πάπλωμα...
θα κουρνιάσω σε θέση εμβρύου στον καναπέ που βλέπει το παράθυρο και θα ακούω τη βροχή...
θα σκεφτώ τα αστέρια που θα φανούν ξανά...

πάντα μ' άρεσε η ξαστεριά...


Πλέον ξέρω τι πάει να πει βροχή, μπόρα, πλημμύρα, κεραυνοί και βροντές...
Πλέον ξέρω πως πρέπει να φοράω το αδιάβροχό μου, τις γαλότσες μου και να κρατάω μια ομπρέλα που ν' αντέχει.
Και ξέρω πως αν τα έχω όλα αυτά, θα γυρίσω σπίτι στεγνή και θα αφήσω τα παπούτσια μου στην εξώπορτα!
Τα βρεγμένα γατιά θα βρίσκονται στο δικό μου παρελθόν και αναπόφευκτα σε άλλων το παρόν..

Κάνοντας μια βόλτα στη ζωή… δεύτερη φορά…
Δυο χρόνια και κάτι ψιλά στο fast forward…
Δυο παιδάκια ακόμα… τα ονόματά τους γραμμένα σε ένα τετράδιο και τα λόγια έδιναν κι έπαιρναν…
Ενωμένα με ένα κοινό μυστικό να τα δένει… αγαπούσαν το ένα το άλλο… έτσι έδειχναν τουλάχιστον… ή έτσι ήθελα να βλέπω!! Με τον καιρό τα πάντα άλλαζαν…
Το κακό είναι πως άλλες φορές θετικά, κι άλλες αρνητικά! Μα έτσι είναι στη ζωή. Δεκτό!
Πλέον τα παιδάκια μεγάλωσαν λίγο, και έγιναν έφηβοι!
Πλέον η σχέση μεταξύ τους δεν είναι ίδια!
Μα βέβαια! Κι αυτοί άλλαξαν! Και η παρέα τους άλλαξε! Και η αντίληψη και η ταχύτητα μεταβολών του ενός άλλαξε… Πολλά άλλαξαν μέσα σε αυτά τα δυο χρόνια! Ίσως αυτό να φταίει γι’ αυτή την αλλαγή…
Τα λόγια όμως συνεχίζουν και ακούγονται, ίσως με μικρές διαφορές και παραλείψεις… αλλά η συνήθεια και η συμπεριφορά μιλούσαν, μιλάνε και θα μιλάνε για πάντα, είτε επαινετικά, είτε αρνητικά… πάντως πάντα με καθαρή αλήθεια…

Είναι πραγματικά περίεργη η πεποίθηση του ανθρώπου ότι ποτέ δεν έφταιξε σε τίποτα... πάντα έπραττε σωστά, κι όσες αρνητικές γενικολογίες ακούγονται γύρω του, δεν αφορούν αυτόν, κι όσα θετικά είναι πάντα για τον ίδιο!
Το κακό είναι πως η ζωή τα φέρνει όπως εκείνη τα θέλει, χωρίς να ρωτήσει κανένα! ούτε καν τον άμεσα ενδιαφερόμενο! το ακόμα χειρότερο όμως είναι πως ποτέ δεν προειδοποιεί! Πάντα από τα ψηλά στα χαμηλά! ποτέ λίγο λίγο!!
Και να που πριν λίγες μέρες, ώρες, θα έλεγα πως όλα είναι καλά, καλύτερα, συμπαθητικά, όμορφα! πως πλέον νιώθω πλήρης με τα χ άτομα δίπλα μου, με τις ψ καταστάσεις να με περιβάλλουν κι εμένα ήρεμη και ικανοποιημένη από ότι έχω κάνει μέχρι στιγμής!
Να όμως που τώρα όλα σχεδόν κάνουν στροφή 180 μοίρες...
Επιβεβαιώνεται ξανά η λέξη "βαρέθηκα", μα αυτή τη φορά για άλλους λόγους και με άλλους πρωταγωνιστές!!
Πρέπει να έρθουν τα Χριστούγεννα... να βγούμε βόλτες μέσα στο κρύο, να γελάσουμε με τα χάλια μας και να κάνουμε βλακείες χωρίς να μας νοιάζει ο κόσμος! να νιώσω ξανά 18 χρονών (έστω και 19) κλείνοντας πάλι μαγαζιά στις 5 το πρωί με τη γνωστή παρέα... και λίγο αλλαγμένη, ίσως να είναι καλύτερα...
Να αλλάξω εσωτερικά κι εξωτερικά!
και μετά να μετρήσουμε αντίστροφα ξανά για τις όμορφες μέρες...
που θέλω να είναι ομορφότερες απο κάθε άλλη...
Μου το χρωστάς...

Μακάρι να μείνουμε το ΕΝΑ για πάντα...

Λοιπόν κάποτε ήμασταν ένα... τι κι αν χωριζόμασταν από χιλιάδες χιλιόμετρα... μετά έγιναν εκατοντάδες... και σιγά σιγά λιγόστευαν που και που... και ξαφνικά η απόσταση μεγάλωσε δραματικά!! Κι αυτό γιατί οι καρδιές μας έγιναν άγνωστες!! Δεν ήξερε η μια το χτύπο της άλλης... Κι όλα αυτά από μια λέξη... βαρέθηκα...
Κι από τότε, αυτή η λέξη έγινε πρωταγωνιστής της ζωής μου...
κι εγώ, συμπρωταγωνιστής να την ακολουθώ...

Ξέρεις, ότι έγινε έπρεπε να γίνει! και συμφώνησα μ'αυτό, είτε ήθελα είτε όχι!!
μα έχω ακόμα μέσα μου ένα γιατί... μετά από τόσο καιρό... κι εσύ το προκαλείς με τις πράξεις σου!!!
Μέσα απ'αυτό, ένα πράγμα ήθελα να πω... (τι κι αν βγήκαν παραπάνω...)
Μπορεί εσένα να σε βοήθησε αυτό...
Μπορεί να είσαι πιο ξέγνοιαστος...
Οι σκέψεις να μη σε βασανίζουν...
Μπορεί όλα να σου πηγαίνουν καλύτερα...

Μα ξέρεις.... για εμένα τίποτα δεν είναι πλέον εντάξει!!
Οι σκέψεις με βασανίζουν περισσότερο απο κάθε άλλη και περισσότερο από ποτέ...
Κάθε μέρα ξυπνάω με έγνοιες μίζερες, στιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη, να θυμίζουν βουνό...

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ!!!!!!

Ίσως να φταίει το ότι κάποτε αντιληφθήκαμε διαφορετικά την αγάπη...
Ότι για εμένα ήσουν σύντροφος και φίλος... που θα μου στεκόταν είτε ήθελε είτε όχι!! χωρίς να πει κάτι!! απλά με την ύπαρξη!! ακόμα και με τη φωνή...

Να που όμως κι εγώ αρχίζω να βαριέμαι... όπως εσύ τότε... μόνο που αυτή τη φορά μακροπρόθεσμα θα βγει σε καλό... αν όχι σήμερα, ίσως αύριο, ίσως σε μια βδομάδα, ίσως σε ένα μήνα!!
ΕΣΥ ΜΕ ΕΠΕΙΣΕΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ!!!!!!

Καληνύχτα...

Η καρδιά... όσο συγκεκριμένη κι αν είναι η μορφή της τελικά, άλλο τόσο μπορεί να γίνει αγνώριστη... σαν ένα κομμάτι σίδερο!! Που άλλοι το ζεσταίνουν και του δίνουν μια όμορφη όψη, και το κάνουν χρήσιμο.. άλλοι πάλι το ζεσταίνουν και το κάνουν μια άχρηστη, άμορφη μάζα.

Άλλοι όμως το καίνε και το κάνουν στάχτη...

Υπάρχει όμως κι ένας άλλος τρόπος... που το μόνο που χρειάζεται είναι ένα σφυρί!! Ίσως να είναι δύσκολο... ίσως και όχι... πάντως το σίγουρο είναι, πως αργά ή γρήγορα το σίδερο θα λυγίσει... ίσως να ξαναλυγίσει, να ισιώσει και πάλι... ανάλογα την επιθυμία του τεχνίτη...
Βαρέθηκα να έχω πάντα από πάνω μου έναν τεχνίτη κι εγώ να παριστάνω το σίδερο! Ίσως όλοι να είμαστε κομμάτια από σίδερο!! αλλά εγώ βαρέθηκα!!
Γιατί ξέρεις, αν ο τεχνίτης είναι ευγενικός μαζί σου, θα σε ισιώσει ξανά!! Μόνο που αμελεί κάτι...
Όσο κι αν το ισιώσει, πάντα θα μείνει μια ρυτίδα εκεί που το στράβωσε...

Καθενός η καρδιά δεν αντέχει συγκεκριμένα πράγματα...

Ξέρεις κάτι; δε θέλω τίποτα παραπάνω... λίγη κατανόηση στη χαρά μου...
Μονόκλ για την αγάπη...

Ήταν κάποτε η Αγάπη...
Η Αγάπη είχε όνειρα...
Όνειρα για μια ζωή όπως την ονειρευόταν! Με έναν άνθρωπο που θα ένιωθε ότι κι εκείνη...
Η Αγάπη μεγάλωνε...
Τα όνειρα έγιναν παρόν! Έπαιρναν μορφή... και μετά σάρκα και οστά!
Εκείνης της άρεσε να δίνεται...να δίνεται με όλο της το είναι!!
Πίστευε ότι μπορούσε να την αγαπήσει κάποιος όπως κι εκείνη...
Μετά όμως... μετά ένιωθε να προδίδεται...
και πράγματι την πρόδωσαν την Αγάπη!!
Κι έτσι έζησε μόνη της... να μοιράζεται παντού και πουθενά!!
Και μετά πάλι πίσω... και πάλι λίγο μπροστά... και πίσω ξανά...
Πήγε στο βάθος του πίσω και άρχισε πάλι να νιώθει όπως επέβαλε η φύση της!! και όπως ήθελε!
Ένιωθε όπως ήθελε;
Της άρεσε να κρύβεται! κρυβόταν κάπου καλά!! τόσο που ο Νους δεν την έβρισκε....
Κι ο Νους όμως... χαιρόταν που υπερτερούσε αυτής... βρήκε μια μικρούλα χαραμάδα και μπήκε! και ποιος δε θα έμπαινε άραγε;
Κι έτσι και οι δυό ήταν ευχαριστημένοι!! όχι ευτυχισμένοι... γιατί όπως και να έχει, όταν συναντιούνται Αγάπη και Νους, τότε το μίγμα που δημιουργείται είναι υπέροχο!!!

Υ.Γ: Και να μην ξεχνάμε... δεν είναι τυχαίο που η Αγάπη είναι γένους θηλυκού, ενώ ο Νους αρσενικού.... :(

Να λοιπόν που τα πράγματα έρχονται καλύτερα απ' ότι φαντάστηκα...
Να που η καρδιά θα ξαναχτυπήσει...
Να που τα πόδια θα χορέψουν πάλι σε έναν ρυθμό...

Κι αν ο ρυθμός δεν είναι το ταγκό που ξέρουν;

Ακόμα όμως κι αν ξέρω οτι οι καρδιές θα χτυπούν παρόμοιο ρυθμό...
Τι θα γίνει αν οι δυο ρυθμοί συνεχίζουν να χτυπούν χωρίς να συγχρονίζονται;

Και μετά; μετά τι; Τι χορό θα χορεύουμε; τι ρυθμό θα χτυπά η καρδιά;
Μήπως θα μείνουμε να προσθέτουμε άλλη μια ημερομηνία στο ημερολόγιο σημειωμένη ως μια απο τις αργίες που θα νοσταλγούμε χωρίς κάποιο λόγο...;

Κόντευε ένας χρόνος! ένας χρόνος που η ζωή έγινε κάτι χειροπιαστό κι όχι μια ιδέα...
Θυμόταν τα πάντα!
Ένα τηλέφωνο παρέα...
Μια καρδιά να χτυπάει το ρυθμό...
και δυο πόδια να χορεύουν...
τα λόγια χαρούμενα! αλλά και ταραγμένα! σαν απ' αυτά που μπλέκονται και στο τέλος κάνουν την ευτυχία συμβάν!!
Το τηλέφωνο σταμάτησε να ακούγεται!
Τα πόδια σταμάτησαν το χορό...
Η καρδιά όμως συνέχιζε το ρυθμό της!
Μια διαπεραστική ματιά και η λύτρωση!!
Οι δυο ρυθμοί μπλέχτηκαν κι έφτιαξαν έναν καλύτερο!! .......
Τα πόδια πλέον χόρευαν ένα αργό ταγκό και τα χέρια δεμένα για να πηγαίνουν μαζί! Τα συναισθήματα που δημιουργούνται πάνω στο χορό είναι πολλά!! Απερίγραπτα! Ο πρώτος της χορός μετά απο σχεδόν ένα χρόνο προετοιμασίας! Απίστευτο! Πλέον μπορούσε κι εκείνη να χορέψει σε κοινό και να μη ζηλεύει όταν βλέπει να δίνουν παράσταση άλλοι...
Μετά το διάλειμμα για ξεκούραση!!
και ύστερα πάλι η καρδιά να χτυπά τους δικούς της ρυθμούς...
Κι ακολούθησε κι άλλος χορός! Αυτή τη φορά πιο ελεύθερος! Δεν ήταν τόσο φοβισμένο το ζευγάρι! Και μια φιγούρα τους ελευθέρωσε κι άλλο!
Και χορός... χορός... χορός!! όλη η ζωή της ένας χορός!!
Κάθε ξεκούραση, απόλαυση! Και μόνο τότε συνειδητοποιούσε πόση ευτυχία της πρόσφερε ο χορός!


Ναι! Τη θυμάται εκείνη τη μέρα!! όπως κι άλλες πολλές!! που η ζωή της έκλεισε το μάτι και της χαμογέλασε δίνοντάς της λίγη τύχη!
Έμαθε πως σπάνια τη δίνει...

12/9/2008

-Α! Αυτή είναι!
-Που?
-Εκεί!! εκεί!!
-Που? δεν τη βλέπω!!
-Δε χρειάζεται! τη νιώθεις!
-Ναι!
-Αυτό είναι το σημαντικότερο! τη θυμάσαι;
-Ναι! Κόντεψα να την ξεχάσω!
-Περνάει λίγο μακριά όμως!
-Με φοβίζει λίγο αυτό!
-Δεν πρέπει! έκανε αισθητή την παρουσία της για λίγο!
-Μα... όχι!! φεύγει!!
-Το 'ξερες οτι δε θα ήταν για πάντα...
-Μα το θέλω!
-Ότι θέλουμε δεν γίνεται πάντα πραγματικότητα...
-Σωστά.. έπρεπε να το είχα μάθει!
-Μην απογοητεύεσαι!
-Θα ξανάρθει;
-Ναι!
-Πότε;
-Όταν η νύχτα σου γίνει μέρα και ο ουρανός σεντονάκι λεπτό να σε σκεπάσει...

Πάει καιρός...
Πριν χρόνια άκουγα να μιλάνε για έρωτα... όταν εμένα τα αισθήματά μου περιορίζονταν στα παιδικά και αθώα βλέμματα που πιστεύαμε ότι ήταν κάτι! Έλεγαν για έναν κόμπο στο στομάχι και την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά όταν βλέπεις τον άλλο!! Μου είχαν φανεί πολύ γελοία και αναληθή όλα αυτά! Πως μιλούσαν μεταφορικά!
Η αλήθεια είναι πως τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσαν! Γιατί με έναν περίεργο τρόπο το ένιωσα κι εγώ! Δυνατότερο από κάθε άλλη φορά! :) Ξέρω πλέον πως η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά από το άγχος, την αγάπη, τη χαρά (ή ευτυχία... έχω ξεχάσει πως είναι), την αγωνία για την επόμενη κουβέντα.
Μιλούσαν για δάκρυα.. Δάκρυα χαράς που κυλάνε και δε σταματάνε! Μου φαινόταν τόσο απίθανο να συμβεί... μέχρι πριν κάμποσο καιρό έκλαιγα μόνο από λύπη!
Τώρα το καταλαβαίνω κι αυτό! Μια μνήμη, μια νοσταλγία μπορεί να σου φέρει δάκρυα και μια απάντηση να τα μετατρέψει σε μεγάλη χαρά!
Άλλο ένα ευχαριστώ σ' εσένα, μετά από καιρό, ακόμα και χωρίς να το μάθεις, για το έστω σύντομο διάλειμμα από τη ζωή που ζω!!
Ευχαριστώ κι εσένα μικρό μου κορίτσι που με βοήθησες να το ζήσω ξανά και που είσαι πάντα μαζί μου!!

Αγαπώ σε!!

...ναι! πέρασαν μήνες - αιώνας...
Το πριν γεμάτο τραγούδια...τραγούδια που μιλούσαν για ζωή...
Όσα ξέφευγαν απ' αυτό ανήκαν στο εξωπραγματικό και δεν είχαν θέση στο ακουστικό της ρεπερτόριο! Τι κι αν ονομάζονταν θαύματα...
Ο καιρός πέρασε... Τα τραγούδια έγιναν θύμηση.. και η θύμηση; λύπη! Τα δισκάκια μπήκαν στην αποθήκη και το ράδιο βγήκε από την πρίζα... μουσική ακουγόταν μόνο στις βροχές... Στις κρύες μέρες και νύχτες της ζωής...
Ο καιρός πέρασε... τα ναρκωτικά βρήκαν πάλι θέση στη ζωή της... συμπλήρωναν πάλι ένα κενό... ένα διαφορετικό κενό όμως απ' αυτό το περασμένο! Η ζωή καλυτέρεψε... έτσι έβλεπε! υπήρχε κάτι που την απασχολούσε... δεν άφηνε περιθώρια για σκέψη... κι αυτό της άρεσε! είχε αρχίσει να ξαναβρίσκει το πραγματικό της χαμόγελο! Μόνη της έδωσε ένα τέλος... τι κι αν κύλησε ξανά... εθισμός είναι αυτός...
Ο καιρός πέρασε... τα ναρκωτικά τελείωσαν! Δεν θα κρατούσαν για πολύ... κι αυτή το ήξερε... το είχε δει στον ύπνο της και ξύπνησε τρομαγμένη με την καρδιά να εκπέμπει SOS!
Αντί όμως να έχει τη χαρά της λύτρωσης, η καρδιά της ζητάει άλλα πράγματα τώρα... πράγματα γνώριμα... ίσως και όχι!
Πλέον τα ανούσια και ψευδή τραγούδια ακούγονται τόσο γνώριμα στ' αυτιά της... τα υπόλοιπα μένουν ακόμα για τις βροχές...

Έχασε τη μούσα της όμως... τι σημασία έχουν τα γένη...
η μούσα χάθηκε...

Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να γράψω... αν και νιώθω πολλά...
Η ψυχή μου φωνάζει ικετεύοντας για έλεος!!
Έχουν ξεκινήσει 6 μέρες άσχημες!! πολύ άσχημες! αν και αρχή βρίσκομαι στο αποκορύφωμά τους!!

Αν και σε είδα, τώρα είναι που μου λείπεις... τώρα σε χρειάζομαι πραγματικά πολύ!
Είπαμε όμως! αυτά δεν πρόκειται να τα μάθεις! γι' αυτό και γράφω άλλωστε!

Όταν ξεκίνησα αυτό το κάτι νέο είπα δε θα ξαναμιλήσω για κάποια πράγματα που αργότερα μπορεί να με κάνουν να ξαναρχίσω απ' την αρχή... γιατί είναι επίπονο... Είπα θα είμαι μόνο εγώ! εγώ ο ήλιος, και οι γύρω μου οι πλανήτες που θα έχουμε μια αμοιβαία σχέση έλξης...! Μόνο που θα ήταν άτομα που δεν υπήρχε και μεγάλη πιθανότητα να φύγουν από γύρω μου...

Να που όμως και πάλι πέφτω στην παγίδα μου και ανοίγω πολύ τη σκέψη μου... Αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είναι η ζωή μου αυτή και δεν μπορώ να παραλείψω το οποιοδήποτε κομμάτι της...

Μια μέρα θα είμαστε καλύτερα... το νιώθω...
Απλώς να... Ξέρω τι φταίει για όλα αυτά μόνο που δεν μπορώ να τ' αλλάξω...

Τελευταία χωρίς να το θέλω μου βγαίνει συνεχώς μια φράση...
"Σου έκοψα τη φόρα, ε;"
Είναι μια ερώτηση που πραγματικά με πνίγει και θέλω να την εκφράσω...
Δε μου δίνεται όμως η ευκαιρία...
Κι έτσι όπως το βλέπω θα πιεστώ αρκετό καιρό ακόμα...
Όλα βοηθούν...
Ξέρεις, πάντα τα λάθη τα βλέπεις μετά... κι ίσως να μην ήταν λάθος! αλλά να είχε λάθος στοιχεία... κι αυτό το μετανιώνω!! αν και δε μπορούσα να τα αλλάξω γιατί δεν εξαρτώνταν απο εμένα...

Τελικά μεγάλος μπελάς ο έρωτας...
Όσο ωραίος είναι, τόσο σε αλλάζει χίλιες φορές... τη μια τόσο πάνω που δεν πάει παραπάνω, και την άλλη σα να είσαι ξεχασμένος απ' το θεό...
Με έχω ξαναδεί... έτσι ακριβώς!!
Ήμουν έτοιμη να δακρύσω επειδή τίποτα δε μ' άρεσε και όλα ήταν μια μεγάλη αδικία απ' την τύχη μου!!
Ήθελα να κάνω βόλτα και βαριόμουνα..
Ήθελα να μιλήσω και δύσταζα...
Μόνο που αλλάζουν τα πρόσωπα... πολλά πρόσωπα... εγώ ίσως να είμαι η μόνη που μένω σταθερή!!
Μα τώρα που το σκέφτομαι... ούτε εγώ έμεινα... χάθηκα κι εγώ... μέσα στο χάος... ένα χάος δυο μηνών... των χειρότερων της ζωής μου...
Άντε να βρω πάλι την έξοδο... είμαι μέσα στο σκοτάδι, και ψάχνω την αρχή του σχοινιού που μου ανήκει...
Θα σε βρω μικρέ μου εαυτέ!! που θα πάει...!!
Όχι!!
Δε σε άφησα!!
Δε μένεις και δε χαρίζω ούτε σε χάρισα σε κανένα!
Θα σε βρω!!
...και τότε θα είμαστε πάλι μαζί!!

Να λοιπόν που πάλι η μουσική μιλάει με τον δικό της τρόπο!
Να που για άλλη μια φορά ένα μάτσο από στίχους λένε την αλήθεια!!
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και άκουγα αυτό το τραγούδι...
Έλεγα ότι είναι εξωπραγματικό, κι αν έκανα λάθος και είναι αληθινό δε θα ήθελα να μου συμβεί!! Να λοιπόν που όσο πάει και πλησιάζει, και τελικά έτσι θα γίνει! Δεν είναι τραγικό να ζεις στο ίδιο σπίτι με κάποια άτομα κι εν τέλει να μη συναντιέστε ποτέ;
Νομίζω όμως είναι προτιμότερο να τα βλέπεις έστω να κοιμούνται από το να μην τα δεις καθόλου! Αυτό που λένε ότι η ζωή παίζει παιχνίδια... τελικά ισχύει! Το βρίσκω μεγάλη κακοτυχία να συμβαίνει κάτι τέτοιο!! Δεν έχω όμως παρά να το αντιμετωπίσω κι αυτό, όσο γίνεται μάλιστα με χαμόγελο και χιούμορ!! :)

Λοιπόν γυρίζει η σελίδα....ποιο φύλλο γυρίζει όμως; πάει προς τα πίσω ή μπρος; δεν ξέρω ακόμα...
Πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει αυτό το κάτι... είναι για όσα έζησα, για όσα ένιωσα για όσα πιστεύω και για όσα πήρα... και δεν είναι λίγα όλα αυτά μαζί!!
Τελευταία καταλαβαίνω πως το να δώσω αγάπη για εμένα είναι εύκολο!! Το να πάρω όμως αληθινή, ατόφια αγάπη είναι τόσο δύσκολο και σπάνιο... Λίγοι άνθρωποι μπορούν να τη δώσουν!
Και τι ζητώ άλλωστε; Μόνο αγάπη! Μέσα όμως υπάρχουν κάποιες έννοιες που επιβάλλεται να υπάρχουν ώστε να είναι αληθινή! Έννοιες όπως "υποστήριξη" "σεβασμός" "κατανόηση" "ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ"......Μπορεί να ακούγονται πολλές... κι όμως! όταν αγαπάς βγαίνουν από μόνες τους!! κι είναι τόσο όμορφο να τις νιώθεις!! Σεβασμό και κατανόηση ένιωσα πολλές φορές... υποστήριξη... έτσι κι έτσι... εμπιστοσύνη... λιγότερο... και αναρωτιέμαι!! πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να εμπιστευτείς; και να έχεις πληγωθεί εξαιτίας εμπιστοσύνης που έδειξες... οι άλλοι όμως δε φταίνε!! και πόσο μάλλον όταν δεν έχουν δώσει δικαιώματα!!
Θα ήθελα πολύ να ήξερα πως όσους ανθρώπους έχω τώρα στη ζωή μου, θα τους έχω και μετά από χρόνια... πολλά!! μέχρι το τέλος... και με την ίδια ιδιότητα στη ζωή μου...
Πολλά με μπερδεύουν!!
Αλλά τώρα νιώθω άδεια...
Απόλυτο κενό όμως!
Μακάρι να είναι η αγάπη τόσο εύκολη για όλους...
Μακάρι να την ζήσω ξανά με την ένταση, το πάθος και το συναίσθημα που ήθελα...
Εις το επανειδείν μικρέ μου εαυτέ...!!

Δεν ξέρω αν θα μείνουμε για πάντα μαζί...
Δεν ξέρω αν θες να είμαστε μαζί... ακόμα και τώρα..
Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι που σε κάνουν και νιώθεις καλύτερα απ'ότι εγώ...
Δεν ξέρω τι έφταιξε και νιώθω πλέον έτσι...
Ίσως εγώ...
Ίσως εσύ...
Ίσως οι αλλαγές που είχαμε στη ζωή μας...
Πόλλα!!
Όμως ελπίζω ακόμα!!
Δεν βλέπω όμως γυρισμό στις στιγμές μας...
Κρίμα...
Ότι είναι να γίνει, ας γίνει! Απλά λίγο γρήγορα γιατί θέλω να μου δείξει ο χρόνος αν μπορώ να βασιστώ σε μια αγάπη...!!

Και να που γι' άλλη μια φορά βγαίνω σωστή!! Δε με νοιάζει αν οι άλλοι το βλέπουν έτσι!! με ενδιαφέρει πως το βλέπω εγώ!!
Εχθές μίλησα για την αγάπη... Πόση δίνουμε και πόση μας επιστρέφεται... σαν σύνολο!! όχι για κάθε άτομο της ζωής μας ξεχωριστά... Παρεξηγήθηκα... υπάρχουν πολλών ειδών αγάπες... μόνο που το ξεχνάμε τελευταία!! Ισοπεδώνουμε πολλών ειδών σχέσεις και δε φταίω εγώ γι' αυτό!! γιατί για εμένα εξακολουθούν να υπάρχουν!!
Ανασφαλής... κάθε άνθρωπος είναι ανασφαλής... άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο!! ακόμα και ο μεγαλύτερος ηγέτης των εποχών θα ήταν ανασφαλής σε κάποιους τομείς!! Το θέμα είναι να έχεις λόγους ανασφάλειας, κι όχι έτσι γενικά κι αόριστα...
Θέλω να μιλήσω λίγο για το τραγούδι...
"Σου γράφω πάλι από ανάγκη η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ..."!!
Ναι!! Το έχω ανάγκη να μιλήσω!! Να μιλήσω σε κάποιον που θα με ακούσει και θα καταλάβει όσα λέω!! δε θα δείξει οτι τα καταλαβαίνει και δεν θα είναι απλά ένας καλός ακροατής!!
"Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς"!!
Να ο περίφημος στίχος!! Ο στίχος που τον ακούς τόσο ρηχά, αλλά είναι τόσο βαθύς!! Που ο άλλος σου ζητάει αγάπη!! Που για να στο ζητάει σημαίνει πως έχει ρίξει όσο εγωισμό έχει και φτάνει στο κατώτατο σημείο να παρακαλάει για αγάπη κι όχι να την έχει "δεδομένη" από άτομα που δείχνουν ότι θέλουν να την δώσουν!! Είναι πολύ δύσκολο να ζητήσεις αγάπη με τα λόγια, και παράλληλα τόσο όμορφο!! Εγώ δεν μπορώ να το κάνω... αν και θα ήθελα να το πω σε κάμποσα άτομα!
"Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα η ανάγκη μου δε σταματά..."
Αν ποτέ σταματήσει, χαθήκαμε!! θα έχουμε γίνει μηχανές χωρίς καρδιά... Η αγάπη σου δίνει τόση χαρά... τόση ευτυχία... αλλά είναι τόσο προσωρινή και παροδική όταν ξαφνικά βλέπεις πως χάνεται από μπροστά σου όλο αυτό που πίστευες ότι έχεις χτίσει!! Και δυστυχώς βλέπω πως το κακό κρατάει περισσότερο από το καλό... κι αν όχι, απλώς πονάει περισσότερο απ' όσο σε χαροποίησε η αγάπη όλο αυτό τον καιρό!!
"Θέλω να 'ρθεις και να μ' ανάψεις το παραμύθι να μου πεις
σα μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις σαν άσπρο φως να ξαναρθείς..."
Ω ναι!! Θέλω μια αγκαλιά που καθ' όλη της τη διάρκεια οι δυο καρδιές να γίνουν μια από την αγάπη!! Και να το νιώσουν και οι δυο αυτό!! Δεν ξέρω αν το έχω νιώσει ποτέ! Δεν ξέρω αν έχει βρει ποτέ η καρδιά μου κάποια άλλη... Μάλλον το έχω, αλλά δεν είμαι σε θέση να το θυμηθώ!! Όλοι για ένα παραμύθι δε ζούμε; τι κι αν λέγεται αγάπη... ελευθερία... φιλία... μοναξιά... για καθένα είναι κάτι διαφορετικό!!

Εχθές στα είπα όλα!! Δεν ξέρεις πόσο τυχερό είσαι που τα ακούς μικρό ανθρωπάκι... κι ας σου ακούγεται μετριόφρον, έτσι είναι... ποτέ δεν ήμουν έτσι! είπα να γίνω!! να αλλάξω και για δικό μου καλό και για δικό μας συνολικά... δεν ξέρω κατά πόσο χαράχτηκε μέσα σου το νόημα των φράσεών μου... Δε βλέπω να βγήκε κάποιο νόημα!! ίσως να ήταν απλές λέξεις που η μόνη τους χρησιμότητα ήταν να μειώσουν την αδρεναλίνη της στιγμής!! Απλά έχω μάθει να πράττω, κι όχι να μιλάω... κι ας λες χαριτολογώντας πως είμαι όλο λόγια... θέλω το ίδιο κι από εσένα... πώς θα το μάθεις; ξέρω γω; dum spiro spero έλεγαν οι λατίνοι πρόγονοι...!!

Έρωτας... αγάπη...
Θίγω μεγάλα ζητήματα, το ξέρω... Είναι όμως η σκέψη που με οδηγεί εκεί...
Από το δημοτικό λίγα πράγματα μου έχουν μείνει... λίγοι καυγάδες... κάποια "τσαμπουκαλέματα" αν μπορώ να πω... ένα λεύκωμα... κάμποσες ερωτήσεις... κάποιες με βαθιά νοήματα...και ακόμα περισσότερες ανόητες, ανώριμες απαντήσεις... που πάντα κέρδιζε τις εντυπώσεις η πιο αστεία...

Τι εστί έρως; τι εστί αγάπη;

Έρως έρως σαλάμι αέρος
το τρώει ο γέρος και μένει στο μέρος...

Αγάπη δεν υπάρχει πια την πάτησε μια κότα
της έριξε μια κουτσουλιά της άλλαξε τα φώτα...

:D

Δεν μπορώ να πω!! ακόμα γελάω με τις απαντήσεις!!
Υπάρχει όμως κάτι πιο βαθύ στις ερωτήσεις... που με την τωρινή μου νοημοσύνη νομίζω ότι μπορώ να απαντήσω σχετικά επαρκώς τι σημαίνει για εμένα καθεμιά από τις έννοιες αυτές...

Πολλές φορές έχω μπει στη διαδικασία να πω τι είναι πιο δυνατό!! Ακόμα όμως δεν έχω καταλήξει! η γραμμούλα που διαχωρίζει τις δύο αυτές λέξεις είναι πολύ λεπτή και πολλές φορές αχνή!
Είμαι σε μια φάση της ζωής μου από τις πολύ όμορφες... και πάλι... λεπτή η γραμμή που κάνει μια στιγμή από πολύ όμορφη, πιο όμορφη...!! Υπάρχουν όμως και κάποιες μαύρες κηλίδες! Πώς γίνεται αυτό που σε κάνει να νιώθεις τόσο όμορφα παράλληλα να είναι και μία από τις μαύρες κηλίδες; Και εκεί είναι το θέμα μου...

Αγαπάς... το ξέρω!! υπάρχει μια αμοιβαία έγνοια... μια σύνδεση... μια ένωση... όχι απαραίτητα σαρκική!! αλλά εσωτερική! τα δύο σε ένα! που τη νιώθεις λες και εξαπλώνεται σαν τον ηλεκτρισμό όταν κρατάς το χέρι του... που βέβαια ολοκληρώνεται με την απόλυτη σαρκική επαφή... ένας αλληλοσεβασμός κι ένα "δε θέλω τίποτα άλλο!! μου είσαι αρκετός!"!! Ναι!! έτσι είναι!! Υπάρχει αγάπη!!
Γιατί όμως δεν το λες; γιατί ενώ φτάνει να σε πνίγει το πνίγεις εσύ; αν το πεις, ξέρεις, θα σωθείται και οι δυο! Μια στιγμή δύσκολη... ναι συμφωνώ! το ξανάπες και πήγε στράφι! συμφωνώ και πάλι! αξίζει νομίζω όμως! και μετά; θα νιώθεις πιο ελέυθερη!
το ξέρουμε και οι δυο!

Έρωτας... τι είναι;; τα έχω χάσει!! δεν είναι ότι ξεχάστηκα!! νιώθω πως φοβάμαι! Φοβάμαι να το ξανανιώσω... κακό να ορίζεις και τα συναισθήματά σου... κι αν το έχω ήδη νιώσει; μπορεί να φοβάμαι να το παραδεχτώ!! κακό να κρύβεσαι απο τον ίδιο σου τον εαυτό! Τζάμπα κόπος...
υπάρχει κάποιος λόγος για όλα αυτά;
δεν υπάρχει και το ξέρεις!
Το βλέπεις!
Το νιώθεις!

Δεν έφυγαν όλα απο μέσα μου!! έχω απόθεμα! κι αν είναι μικρό θα ξαναβγούν καινούρια απ' όσα έδωσα! Υπάρχουν ξέρεις ρίζες... κι αυτές δεν μπορεί κανείς να στις βγάλει!! Κι αν γίνει... τότε είσαι τελειωμένη απο χέρι!!

Προς: .......

Γεια σου!

Καιρό έχουμε να μιλήσουμε έτσι; πάει περισσότερο από ένας μήνας! μου έλειψαν τα γράμματά μας! θυμάσαι; σου έλεγα όσα ένιωθα! δεν το ήξερε κανείς! με ηρεμούσες όσο κανένας άλλος σε μια περίοδο δύσκολη! νομίζω η πιο δύσκολη που έχω περάσει στη ζωή μου! Ήξερες, ξέρεις και θα ξέρεις το βυθό του ωκεανού που κρύβω καλύτερα απ' τον καθένα!
Ήθελα όμως να σου στείλω πάλι ένα γράμμα!! τώρα που είμαι καλύτερα! Για να δεις ότι πάντα μετά από μια δύσκολη φάση έρχεται η ανταμοιβή! Έστω σου δίνεται μερικώς!
Να!! Αυτό το τελευταίο είναι για εμένα! Μερικώς! Σπάνια ολόκληρη! αν και δεν είναι υπερβολικά αυτά που ζητάω νομίζω!
Ξέρεις τι θέλω, γιατί κι εσύ τα θες! Ταιριάζουμε βλέπεις... γι' αυτό είμαστε τόσο ίδιες...
Είναι περίεργα επίπονο να χάνεις απ' τη ζωή σου έναν άνθρωπο που υπολόγιζες...
αλλά πάντα ήξερες ότι θα μπορούσε ανα πάσα στιγμή να τον χάσεις...
Ακόμα πιο επίπονο είναι όμως να αργοχάνεις κι άλλους μαζί του...
λες και άλλαξες εσύ... άλλαξες; πώς; πού; και γιατί δεν το ακούς ποτέ;
Νιώθεις την καθυστέρηση... κι όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο πιο επίπονο! ισορροπείς πάνω σε ένα σύρμα...πότε γέρνεις από τη μια... πότε από την άλλη... ίσως κι από αντίδραση στο πρώτο... για να μην πέσεις... όσο περισσότερο όμως κινείσαι σαν εκκρεμές αυξάνεται ο φόβος σου μην πέσεις... έτσι δεν είναι;
Κι αν πέσεις; πόσο είναι το ύψος; στην προκειμένη μεγάλο! πολύ μεγάλο και το ξέρεις! γιατί ξέρεις εμένα! Και δε σκοτώνεσαι! σίγουρα δε θα σκοτωθείς! Σίγουρα όμως θα έχεις τραύματα! άλλα σοβαρά, άλλα λιγότερο... ο γιατρός σου λέει να μείνεις στο κρεβάτι αν θες να γίνεις καλά... μένεις! Και όλα θα γίνουν καλά! και θα ξαναπερπατήσεις! τώρα αν θα κουτσαίνεις και το για πόσο καιρό είναι άλλο θέμα!
Καταλαβαίνεις τι λέω σίγουρα!
Και το κακό ξέρεις ποιο είναι; μπορεί να καταφέρεις να ισορροπήσεις στο σύρμα! Μέχρι όμως να φτάσεις στο τέλος του; τι γίνεται; αγχώνεσαι, στενοχωριέσαι κι όλα τα γνωστά!!
Το θετικό είναι πως υπάρχει και κάτι άλλο... κάτι σα ναρκωτικό! που με κάνει και γελάω! περνάω καλά! νιώθω πως δεν είμαι τόσο χάλια όσο πίστευα... δεν είναι κακό όμως αυτό το ναρκωτικό!! με ανεβάζει και ψυχολογικά και σαν άτομο!
Τελικά δε με βλέπω να φεύγω μακριά απ' αυτή την πόλη... υπάρχουν πράγματα που με κρατάνε υποχρεωτικά εν μέρει, κι άλλα που θα ήθελα να με κρατήσουν... αλλά οι μέρες θα γίνουν καλύτερες! θα ζήσω όπως θέλω είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο τρόπο!
Θα ζήσω τη ζωή που μου αξίζει! Το πιστεύω!!!! :)
Σε χαιρετώ για σήμερα!
Υ.Γ: Νέος μήνας, νέα αρχή! Καλή αρχή!
Σε φιλώ,
αυτή που κρύβεις μέσα σου...

Για το κοριτσάκι μου...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι... Ένα κοριτσάκι με καστανές μπουκλίτσες τα μαλλάκια της, γλυκό και όμορφο χωρίς να κάνει κάτι παραπάνω! Μικρό δεν ξέρω πώς ήταν. αλλά φαντάζομαι!!
Την αγάπησα στα 15 της, τη γνώρισα στα 16 της χρόνια. Περίεργο αυτό, αλλά όμορφο! Κι ένας περίεργος τρόπος αιώνιου δεσίματος! Περνώντας ο καιρός, καταλάβαινα πως το μέσα της ήταν τόσο όμορφο όσο η εξωτερική εικόνα! Και πιο όμορφο!
Ήταν μαζί μου σε μια δύσκολη αλλά με όλες τις προοπτικές για όμορφες στιγμές περίοδο... Τις δύσκολες στιγμές τις έκανε υποφερτές, και πολλές φορές εύκολες! Τις όμορφες στιγμές τις έκανε τέλειες, κι εμένα να αγγίζω και με τα δυο μου χέρια την ευτυχία! Με κέρδισε πολύ εύκολα!! Οι μέρες πέρασαν... Ζήσαμε πολλές τρέλες μαζί! Το καλοκαίρι ήταν δικό μας κατα ένα μέρος! Απο τα ομορφότερα καλοκαίρια που έχω κάνει! Η εξιλέωσή μου! Τα άσχημα τα γελοιοποιήσαμε μαζί, κι έτσι πέρασαν χωρίς να αφήσουν τη μαύρη τους κηλίδα...
Οι μέρες συνέχισαν να περνούν απτόητες! Το μικρό κοριτσάκι πλησίαζε ένα όνειρό της... Μαζί όμως κι έναν πρωτόγνωρο για εκείνη εφιάλτη... Που εγώ όμως τον είχα ζήσει... Όσο πιο κοντά ήταν στο όνειρο, τόσο ο εφιάλτης γινόταν πιο ζωντανός! Έτσι γίνεται πάντα όμως! Μετά απο τα δύσκολα, έρχεται η ανταμοιβή!
Προσπάθησα να την βοηθήσω...! Δεν πιστεύω οτι τα κατάφερα... Πλέον έχει φτάσει στο περιεχόμενο του εφιάλτη... Ακόμα κι αν με έχει ανάγκη, κι εγώ θέλω να είμαι δίπλα της, δε μου δίνεται η ευκαιρία!! Τελειώνει όμως, κι αυτό είναι το καλό! Μια βδομάδα μακριά... Θα περάσει... Και το κοριτσάκι θα είναι καλά! Θα είναι αυτό που ονειρεύεται! Είτε τα καταφέρει είτε όχι! Μια νέα αρχή γίνεται γι' αυτή! Επίσης πρωτόγνωρη!!! :) Φεύγει απο μια κατάσταση τόσων χρόνων... 12 στο σύνολο... Χαμένος χρόνος απο ένα σημείο και μετά!
Τότε θα γίνει αυτό που θέλει!! Ότι θέλει!! Αρκεί να το επιλέξει!! Κι εγώ θα συνεχίσω να το αγαπάω και να το φροντίζω σα να είναι μικρούλι. Θα κάνουμε ξανά τρέλες, θα παίρνουμε τις αφίσες του δρόμου, θα μιλάμε και θα διακωμωδούμε τα πάντα όπως τότε, που ήμασταν και οι δύο στην ίδια κατάσταση που μας χαρακτήριζε "μικρές", με την άνεση όμως του ενάμισι χρόνου γνωριμίας μας να μας... ελαφραίνει!!:D
Σ'αγαπάω!!