Πάει καιρός...
Πριν χρόνια άκουγα να μιλάνε για έρωτα... όταν εμένα τα αισθήματά μου περιορίζονταν στα παιδικά και αθώα βλέμματα που πιστεύαμε ότι ήταν κάτι! Έλεγαν για έναν κόμπο στο στομάχι και την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά όταν βλέπεις τον άλλο!! Μου είχαν φανεί πολύ γελοία και αναληθή όλα αυτά! Πως μιλούσαν μεταφορικά!
Η αλήθεια είναι πως τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσαν! Γιατί με έναν περίεργο τρόπο το ένιωσα κι εγώ! Δυνατότερο από κάθε άλλη φορά! :) Ξέρω πλέον πως η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά από το άγχος, την αγάπη, τη χαρά (ή ευτυχία... έχω ξεχάσει πως είναι), την αγωνία για την επόμενη κουβέντα.
Μιλούσαν για δάκρυα.. Δάκρυα χαράς που κυλάνε και δε σταματάνε! Μου φαινόταν τόσο απίθανο να συμβεί... μέχρι πριν κάμποσο καιρό έκλαιγα μόνο από λύπη!
Τώρα το καταλαβαίνω κι αυτό! Μια μνήμη, μια νοσταλγία μπορεί να σου φέρει δάκρυα και μια απάντηση να τα μετατρέψει σε μεγάλη χαρά!
Άλλο ένα ευχαριστώ σ' εσένα, μετά από καιρό, ακόμα και χωρίς να το μάθεις, για το έστω σύντομο διάλειμμα από τη ζωή που ζω!!
Ευχαριστώ κι εσένα μικρό μου κορίτσι που με βοήθησες να το ζήσω ξανά και που είσαι πάντα μαζί μου!!

Αγαπώ σε!!