Let the year turn!!!!!

Καθιερωμένος απολογισμός....
Λίγα θυμάμαι από τη χρονιά που τελειώνει!! Κι όλα σχεδόν, δυστυχώς, αρνητικά!!!!!
Θυμάμαι ένα τηλέφωνο κοντά στα ξημερώματα... Και μετά την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, αγχωμένα. Ένα αυτοκίνητο με προορισμό ένα νοσοκομείο. Θυμάμαι μέρες και νύχτες ατελείωτες καρφωμένη σε μία καρέκλα με αρωγό την αγάπη. Κι εκεί που τα πράγματα έφτιαχναν, σκοτάδι!
Θυμάμαι την καρδιά μου μετά να χτύπησε δυνατά. Όχι αγχωμένα αυτή τη φορά... χαρούμενα! Μα πολύ γρήγορα σταμάτησε σχεδόν τελείως...
Πολλοί αποχωρισμοί αυτή η χρονιά...
Πρόσωπα "δεδομένα" έφυγαν με τον χειρότερο τρόπο!! Κι όχι ένα... περισσότερα!!
Θυμάμαι κι άλλο τηλεφώνημα... Ένα τηλέφωνο που έλεγε πως άλλο ένα νοσοκομείο θα πρέπει να περάσει απ' τη ζωή μου. Πάλι καλά πέρασε κι αυτό...
Μα να μην είμαι αχάριστη... Θυμάμαι ένα απρόσωπο "θες να γίνουμε φίλες;" να μου φέρνει κοντά το πιο σημαντικό πρόσωπο του παρελθόντος μου. Την πρώτη σχέση  αληθινής, φιλικής αγάπης!! Ελπίζω αυτό να μη μου το πάρει κανένας χρόνος που θα έρθει...
Δε μπορώ να θυμηθώ κάτι άλλο... αυτά ήταν όλα!!!!
Το καλό είναι πως είμαι εδώ ακόμα, ζωντανή, ακόμα πιο δυνατή και μάλλον πιο ορθολογίστρια!! Πλέον βάζω τη λογική μπροστά απ' το συναίσθημα. Χρειάζεται άλλωστε. Το μυαλό είναι εδώ για να βοηθάει την καρδιά! Εμένα έφτασε αυτή η στιγμή!!!
Από την καινούρια χρονιά ζητάω περισσότερη ευτυχία. Περισσότερη υγεία (αν και ο χρόνος που έρχεται θα με βρει εμπύρετη με γαστρεντερίτιδα), περισσότερα χαμόγελα!!!! Περισσότερα ταξίδια, περισσότερα λεφτά, μία καλή δουλειά και τελευταίο μα ίσως πιο σημαντικό, περισσότερη αγάπη!! Αυτά χρειάζομαι για να πω πως το 2013 άφησε στο πόδι του πολύ πιο άξιο αντικαταστάτη!!!!
Καλή μας χρονιά λοιπόν!!!!

Αθήνα

Σήμερα δε μου άρεσε η ημέρα... προβλεπόταν τρομερά βαρετή και μοναχική μετά από μερικά " όχι". Διάθεση στο ναδίρ... άλλωστε και οι μέρες δεν ενδείκνυνται για πολλά κέφια... Έψαξα στο μυαλό μου για μια διέξοδο! Κάτι που θα με κάνει να νιώσω πιο όμορφα! Τελικά η λύση δεν ήταν μακριά... ένα τρένο δρόμος! Ντύθηκα με άνετα ρούχα και φόρεσα τα αθλητικά μου παπούτσια. Είχα αναβαση!!! Ένα μπουκάλι νερό και φυγαμε! Ο προορισμός μου ήταν η Πνύκα! Αυτός ο ήσυχος λόφος (πριν τη δύση του ήλιου βέβαια γιατί μετά οι τουρίστες πάνε συννεφο) στο Θησειο με την όμορφη θέα όλης της Αθήνας που μέσα στην ασχήμια της το βράδυ γίνεται ένας μικρός ουρανος απ' τα φώτα... την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό που δε χρειάζονται κάτι παραπάνω για να φανεί η ομορφιά τους... το πράσινο γύρω μου με τα πεύκα και τα κυπαρίσσια... τι ηρεμία...
Όσο ερχόμουν, σκεφτόμουν την οργή, την έλλειψη, την απόρριψη... Τώρα μόνο ηρεμια! Τιποτ' αλλο!! Το έχω ήδη αποφασίσει! Από εδώ και στο εξής θα καθιερώσω αυτές τις βολτες! Ίσως μια επιστροφή στα παλιά δεν είναι καθόλου ασχημη!!!
Είμαι εγώ, που μέσα σε λίγους μήνες χάνω ανθρώπους και παρ' όλα αυτά αγαπάω ακόμα τον κόσμο γύρω μου!

Η μέρα που φοβόμουν, έφτασε...
6 Ιουνίου 2013... Υπό άλλες συνθήκες, τα λόγια που θα έβγαιναν θα ήταν ευχές από μέσα απ' την καρδιά με πολύ χαμόγελο... Τώρα σιωπή...
Πέρασε ένας μήνας...
Τόσος πολύς καιρός...
Τόσος που έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως φταίω εγώ και μόνο...
Σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων...
Το είχε πει ένας σπουδαίος άνθρωπος κάποτε...
Ποια είμαι εγώ για να μην το επιβεβαιώσω με το χειρότερο τρόπο;
Καληνύχτα... Αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ......

Μια προσπάθεια....

Πέρασε τόσος καιρός... μέρες με άσχημα συναισθήματα και λίγα όμορφα για κάποια δευτερόλεπτα... ένα φλας μέσα στην όλη μιζέρια... ένα περιτύλιγμα όμορφο, με ζωηρά χρώματα και αφράτες κορδέλες! Έτσι έπρεπε να φαίνομαι!! Μέσα όμως το περιεχόμενο ήταν αναπόφευκτο να είναι χαλασμένο και σίγουρα ανεπιθύμητο... Ήμουν εδώ να δώσω κουράγιο στους πάντες!! Δεν ενδιαφέρθηκα αν χρειαζόμουν εγώ κουράγιο! Σκεφτόμουν διαρκώς τους άλλους! Είτε περνούσαμε το ίδιο είτε όχι. Έπρεπε να δείξω και στους άλλους το φωτάκι που έβλεπα!! Που μπορεί να μη φώτιζε τα πάντα, να ήταν κάτι μακρινό χωρίς να αγγίζει το τώρα μου, αλλά δεν έπαυε να υπάρχει! Σήμερα άναψε ένα ακόμα φωτάκι!! Κάτι να θυμίζει πως υπάρχει χαρά, δεν είναι όλα όπως σήμερα! Όλα μια μέρα φτιάχνουν!!
Λακωνική είμαι σήμερα! έχω χάσει κάθε όρεξη για τα πάντα! Το μυαλό μου κολλημένο, δε λέει να σκεφτεί κάτι άλλο! Λίγα είναι αυτά που μπαίνουν στο μυαλό μου!! Πολλά αλλάζουν!! 11 χρόνια τώρα σταθερότητα. μόνο που πια χάνεται και ψάξε βρες ποιος φταίει! Τελικά πράγματι... το για πάντα δεν το συναντάς και πολύ συχνά... και ειδικά όταν είσαι τόσο νέος...

Ας ελπίσουμε πως μεγάλωσα...
Καληνύχτα...

Κοντεύει ένας μήνας που δεν έχω γράψει. Το καλό είναι ότι κάθε μέρα σκέφτομαι όλο και κάτι! Απλά  δεν έχω το χρόνο να γράψω!! Σήμερα νιώθω απίστευτα περίεργα. Νιώθω όλο μου τον κόσμο κάπου να γκρεμίζεται. Η εμπιστοσύνη χάνεται. δεν ξέρω πια ποιος είναι αυτός που πρέπει να εμπιστευτώ, να πιστέψω και ποιος όχι. Τα λόγια είναι κάτι εύκολο, αν και δε θα έπρεπε! Θα έπρεπε όλα να τα προσέχουμε! Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει λέει ο λαός και έχει δίκιο!! Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις πράξεις! Μπορείτε όλοι να είστε οι άνθρωποι του παραμυθιού; να μη με απογοητεύετε ποτέ. Να είστε αυτοί που ήθελα να πιστεύω και αυτοί που ονειρεύτηκα ότι είστε! Δεν έχω να πω πολλά και δεν έχω τη διάθεση να πω πολλά! Απλά αν γίνεται να ξεχάσω ότι άσχημο! Αυτό! Και να σταματήσουν να μου λείπουν οι άνθρωποι... τους θέλω κοντά μου απλά!

Και μετά τι;

Είναι τόσες μέρες που θέλω να γράψω και ο χρόνος δε μου το επιτρέπει. Όλη μέρα ασταμάτητο τρέξιμο και οι ώρες χαλάρωσης περιορισμένες. Η ζωή αποκτά νέο νόημα με περισσότερα εξωτερικά ερεθίσματα. Μα σήμερα κάπου έχασα το μέτρημα και ήταν πολλά για να μείνω πάλι ανεπηρέαστη.
Πολλές φορές στη ζωή μας λέμε ότι δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε τι μας ξημερώνει αύριο. Μα είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν το έχουμε καλοσκεφτεί ούτε μία απ' αυτές. Δε μπορώ να βλέπω ανθρώπους που τρέχουν να πέφτουν και να μην τους δίνεται η ευκαιρία να σηκωθούν. Ούτε άλλους που τηρούν όλες τις προϋποθέσεις να συνεχίσουν και κάποιος τους πετάει κάτω. Και φυσικά εξοργίζομαι μ' αυτούς που χωρίς καμία προειδοποίηση αποσύρονται απ' αυτό το μεγάλο πανηγύρι, χωρίς να σκεφτούν. Και κάπου εκεί είναι που ξεκινάνε τα υπαρξιακά. Και είναι αδύνατο να μείνω ανεπηρέαστη απ' όλο αυτό όσο και να το θέλω!! Πως γίνεται τη μία μέρα η ζωή να κυλά φυσιολογικά και την επομένη χωρίς κανένα σημάδι το νήμα της ζωής να κόβεται; αλήθεια, πόσο σίγουροι είμαστε ότι μόλις βγούμε απ' την εξώπορτα του σπιτιού δε θα συμβεί το οτιδήποτε με οποιοδήποτε αποτέλεσμα; νομίζω πως η ζωή είναι τόσο γλυκιά που πιστεύουμε πως έχουμε πάρει στα χέρια μας τα ηνία της μοίρας και αποφασίζουμε "όχι σ' εμένα. Γιατί άλλωστε σ' εμένα;" Κι απ' την άλλη πως μπορεί να συμφιλιωθείς με την ιδέα πως αυτή μπορεί να είναι η τελευταία σου στιγμή πάνω στη γη; είναι πολύ όμορφο και φιλοσοφημένο και πολλά άλλα αυτό το "ζήσε την κάθε σου στιγμή σα να είναι η τελευταία". Μα θα έπρεπε να τελειώνει αλλιώς. "ΤΟΛΜΑΣ;" Ακόμα και αυτό φοβόμαστε, σίγουρα! Πως να αντέξεις το βάρος ενός επικείμενου τέλους; πως να αποδεχθείς πως ότι ήταν μέχρι εδώ;
Δεν έχω κάποιο συμπέρασμα σήμερα.
Εγώ να απαντήσω; δύσκολο είναι. Τολμάω άραγε;
Ποιος ξέρει; η πορεία θα δείξει!
Καληνύχτα...

Υ.Γ: Ένα τραγούδι που ίσως πάντα να μου θυμίζει εσένα, ακόμα κι αν δε σε γνώριζα. Ίσως κάτι να μου έδωσες κι έτσι!! Ευχαριστώ.

 

 

Μια μέρα γεμάτη ομορφιά...

Οι μέρες στο νησί τελειώνουν!! Έτσι πρέπει να εκμεταλλευτούμε το υπόλοιπο στο έπακρον!!
Σε γενικές γραμμές ο καιρός ήταν αρκετά καλός αυτές τις δύο βδομάδες... τόσο που μάλλον έπρεπε να είχαμε βγει περισσότερο από το σπίτι!! Δεν πειράζει όμως! Ήταν πανέμορφες έστω και αυτές οι λίγες και έτσι αποζημιώθηκα!
Σήμερα ήταν μια απ' αυτές τις όμορφες μέρες και τι πιο ονειρικό από μια βόλτα για να χαζέψουμε το ηλιοβασίλεμα!!
Τα μέρη γνώριμα... τα πρόσωπα περισσότερα!! Κι αυτό ήταν τόσο ζεστό!! Βγάζαμε φωτογραφίες, χαμογελούσαμε, ήμασταν αγκαλιά! Φεύγοντας, έπιασα τον εαυτό μου να νιώθει μια αστείρευτη πληρότητα και να μη μπορεί να βαστάξει τόση ομορφιά μαζεμένη σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα!! Το βίωνα! Το σώμα μου το εξωτερίκευε, το έδιωχνε! όχι επειδή ήταν ανεπιθύμητη η χαρά, αλλά επειδή ήταν τόση πολύ που δε χώραγε... είναι υπέροχο να βρίσκεσαι στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη ώρα, με τα κατάλληλα άτομα (μείον ενός που, εάν ήταν μαζί, θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του νησιού) και να γεμίζεις κομμάτια γης με αναμνήσεις!! Κι όταν ξαναπεράσεις από εκεί, θα ανασύρεις όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές και σχεδόν τις ξαναβιώνεις!! Το ζήτημα είναι να είναι έντονες και να μπορούν να κρατήσουν στο χρόνο!! Η σημερινή μέρα λοιπόν, στοιχηματίζω ότι είναι μία απ' αυτές!!
Πάντως, το συμπέρασμα που βγήκε από αυτές τις δύο βδομάδες και κάτι εδώ είναι ένα:
Θα αγαπώ πάντα αυτό το νησί! Όπου κι αν βρίσκομαι! Η καρδιά μου δυστυχώς ή ευτυχώς, θα χτυπά εδώ κατά το ήμισυ!
Αντίο υπέροχή μου μέρα!! Σ' αγάπησα πολύ!

Με τη δύναμη του νησιού μου!!

Σήμερα πάλι πνίγηκα λίγο!! Η επιθυμία μου να μιλήσω, ήταν τόσο έντονη που δε γινόταν να αντισταθώ!!
Τα μέρη γνώριμα... Το νησάκι μου πιο όμορφο από ποτέ! Με λίγο ήλιο, σαν άνοιξη!! Η θάλασσα γυαλί να την περπατήσεις!! Τι όμορφη εικόνα!! Μου είχε λείψει!! Παρέα, το μεγαλύτερο μέρος της οικογένειάς μου! Φυσικής και μη!! Όλοι πάντως αγαπημένοι μου!
Τα γέλια έδωσαν και πήραν!! Και θα συνεχίσουν σίγουρα!! Πάντα τα καλύτερα θα είναι αυτά που ακόμα δεν έχουν έρθει! Είναι μια βδομάδα που θα αγαπώ πολύ και θα τη σκέφτομαι με λαχτάρα τουλάχιστον μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθώ εδώ!!
Το πρωί κατέβηκα στη χώρα για να χαζέψω λίγο τα όσα ανοιχτά μαγαζάκια!! Το τοπίο ειδυλλιακό για τα δικά μου γούστα!! Ένιωθα σα λουλούδι που άνοιγε τα πέταλά του στον ήλιο για να τον νιώσει σε κάθε σπιθαμή του!! Ανεβαίνοντας και πάλι στο χωριό με το αμάξι, σκέφτηκα πόσο όμορφα θα ήταν να κοιμόμουν και να ξυπνούσα μέσα σε αυτή την ομορφιά!! Να ανοίγω κάθε μέρα μια μεγάλη αγκαλιά για να χωρέσω συναισθήματα, λέξεις και εικόνες που θα αγαπούσα ανά τον καιρό! Μα μετά σκέφτηκα πως στη μεγαλούπολη με περιμένουν!! Ή έστω, εκεί είναι το μέρος που θα συναντηθούμε ξανά! Δε γίνεται εγώ να φύγω!! Μα δε θέλω κιόλας να χάσω όσους βρίσκονται εκεί!!
Τελικά, πόσο όμορφο και άσχημο παράλληλα είναι να δένεσαι με τους ανθρώπους!! Τόσο που σε κάνει να μένεις βράχος ακλόνητος σε ένα μέρος! Και να νιώθεις όμορφα γι' αυτό! Κι όλα αυτά, χωρίς να στο ζητήσει κανείς!! Απλά ένα "μου λείπεις" να σε φωνάζει πάλι πίσω λες και δεν έχεις καμία δουλειά εκεί που βρίσκεσαι τώρα...
Νομίζω πως στο όνειρο προστίθεται κάτι ακόμα... μέχρι σήμερα υπήρχαν τα πρόσωπα, η θάλασσα και η μουσική... πλέον, το τέλειο ολοκληρώνεται με την τοποθεσία! Θέλω να σας δω όλους μια μέρα εδώ, στην Πάρο μου, στο νησί που πάντα θα νιώθω πως βλέπω πρώτη φορά!!! Που θα ζούμε σα να μη σκεφτόμαστε το μετά! Όπως μου αρέσει!! Αυθόρμητα!!!
Ας ελπίσουμε πως η τύχη μου θα ακούσει!!!
Ώρα να ονειρευτώ...
Καληνύχτα!!

Ο δρόμος που μπορώ να περπατήσω και να χαζεύω γη και ουρανό να ενώνονται...
τι πιο όμορφο...

Μεγάλη αγάπη..

Είναι που είμαι συναισθηματικός άνθρωπος και δεν μπορώ να ξεχάσω λεπτό όσα νιώθω..
Είναι που έχω τον ίδιο ενθουσιασμό σα να μην έχει περάσει ούτε στιγμή από την πρώτη μας αγκαλιά..
Είναι που δεν θέλω να χαρίσω αυτό το τραγούδι σε κανέναν άλλο, ακόμα κι αν μπορώ!
Είναι που αυτό το κοριτσάκι που κάποτε γνώρισα, με τις φλόγες που έβγαζαν τα μάτια της απλά στο άκουσμα του ονόματος "Παντελής", μου έχει κλέψει για πάντα την καρδιά...

Παντοτινή μου αγαπημένη...