Πόσο ανάγκη είχα να γράψω για άλλη μια φορά...
Για άλλη μια φορά τα μάτια μου πονάνε και δακρύζουν... Αφού το υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα ξαναγίνει!!! Και να πεις ότι πέρασε καιρός... το πρωί ήταν που ορκίστηκα!! Μα να 'μαι πάλι στην ίδια θέση να μιλάω μόνη μου και να λέω γιατί απέτυχα γι' ακόμα μια φορά... Αλλά αυτή τη φορά ήταν αναπόφευκτο... το έχουμε ξαναπεί... ακόμα παιδί είμαι... δε θέλω να μου παίρνουν κάτι μέσα απ' τα χέρια... ακούγεται πολύ κακός αυτός ο "κτητικός" τόνος, αλλά δεν είναι!! Έτσι καταλάβαινα ένα χρόνο τώρα... ότι κάτι είχα δικό μου!! έστω και μικρό, αλλά κάτι!!! Μετά; τι; τίποτα! έρχονται και το σκοτώνουν με αντάλλαγμα λεφτά που ποτέ δε θα πάρω στα χέρια μου... είναι γι' άλλους αυτά... εγώ ότι είχα, πέταξε...
Μακάρι να βγω ψεύτρα... μακάρι να μη χρειαστεί να γράψω ξανά κάτι, γιατί κάθε φορά δεν είναι για καλό... κι ας είναι η μοίρα μου να πονέσουν ξανά τα μάτια μου... τι να γίνει... είναι πρόβλημα που αν και όποτε εμφανιστεί, θα το λύσω κι αυτό!!
Και τι μπορώ να πω για σένα
που να 'ναι εσύ
λέξεις με δέρμα και μαλλιά
γραμματικές για την αφή
χέρια πλεγμένα
Θέλω τη μέρα που θα φύγεις
απ' το πρωί να μου γελάς
κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις
να είναι σαν να μ' αγαπάς
Και πώς μπορώ να σε θυμάμαι
και να 'σαι εσύ
τα γέλια σου σαν τα νερά
μια ήσυχη λέξη στ' αυτί
και να νικάμε