Τρεις μέρες πίεσης... τρεις μέρες που δεν τις ζω, απλά σκέφτομαι... να φύγω ή όχι; Πού μπορείς να πας όταν μένει πίσω και το μυαλό και η καρδιά; τι νόημα έχει ένα άδειο κορμί; άδειο από ανθρώπους, από τις στιγμές που ποθεί, που επιθυμεί, λαχταράει, ονειρεύεται... Κάποιες φορές η ζωή φέρεται άδικα... σου πετάει το μπαλάκι, όταν η ίδια σου έχει δέσει τα χέρια!! τι νόημα έχει ένα μέρος στο χάρτη όταν δε μπορείς να το μοιραστείς με αυτούς που θες;
μα αφού δε μπορώ να φύγω, γιατί με πιέζετε; γιατί με χτυπάτε εκεί που πονάω; μα ξέρετε τι είμαι! Ξέρετε ότι δε μπορώ να βάλω το μυαλό πάνω απ' την καρδιά μου!! Η αγάπη είναι κινητήριος δύναμη για εμένα! Κάθε λογής αγάπη, μη παρεξηγηθώ!! Μπορεί για άλλους να είναι μία απλή στιγμή... αλλά για εμένα είναι Η στιγμή που περιμένω εδώ και καιρό!! Και μετά έλεγα ότι θα έρθουν τα καλά! Έτσι όπως τα είχα σκεφτεί!! Πώς γίνεται να απαρνηθώ όλ' αυτά και να κάνω κάτι που απλά θα περιμένω το τέλος του; που ναι, θα μου έχει δώσει κάτι καλό! Αντικειμενικά καλό... αλλά αν έχουν αλλάξει όλα τα υπόλοιπα δεδομένα, δε θα έχω χαρεί τίποτα... και πάλι θα σκέφτομαι...
Δε μπορώ... κι αν δεν υπάρχει δε μπορώ, δε θέλω!! Δεν το αρνήθηκα...

Μα ας μου χτύπαγες την πόρτα να με πάρεις μία αγκαλιά....

Σα χθες...

Πώς περνάνε 6 χρόνια... απίστευτο μου φαίνεται!! 6 χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που σε είδα... χλωμός και κρύος... ακίνητος... κοιμόσουν!! τόσο ήρεμος... χωρίς αυτά τα μηχανήματα που τόσο μισούσες! είχες φροντίσει εσύ γι' αυτό! Εχθές το βράδυ έμεινα ξύπνια έως αργά... ήταν σα να ζούσα σε εκείνη τη μέρα του 2009! Ζω και στο σπίτι που συνέβησαν όλα... ήταν πολύ ρεαλιστικό μπορώ να πω! Με ξύπνησε η μαμά, έφυγες λέει! Όταν ήρθα να σε δω, αμίλητοι όλοι, μαζί τους κι εγώ... άνοιξε η πόρτα και είδα ένα περίεργο κουτί, ήταν ορθάνοιχτο και περίμενε... ένα πολυτελές σπίτι με γυαλιστερό ύφασμα και λουστραρισμένο ξύλο... σφίχτηκα μέσα μου! Ακόμα θυμάμαι αυτό το αίσθημα... και την έκφρασή μου! Ήταν λες και είχα βγει από το σώμα μου και ήμουν θεατής της ζωής μου... και μετά ήρθα και σε είδα... μέσα μου ένιωσα κάτι καλό μέσα σε όλη την ασχήμια... σίγουρα περήφανη για αυτό που ήσουν... ήθελα να έρθω, να σε σκουντήξω, να σε αγκαλιάσω! Αλλά ήταν γύρω σου κάποιοι άγνωστοι... δεν ήταν ο μπαμπάς που σε βοηθούσε, αλλά κάποιοι που δεν τους ήξερε κανείς! σε μετακίνησαν... και μετά έφυγες... και δεν ξανάρθες σπίτι! Δε σε ξανάδα σπίτι... γιατί ξέρω ότι είσαι εδώ γύρω... 

Είσαι όπου είμαι κι εγώ...
Γιατί είσαι μέσα στην καρδιά μου! 

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα η 7η Απριλίου θα μου θυμίζει εσένα..
Σε αγαπώ πολύ παππού!