Το ονειρεμένο Όνειρο....

Πως τα φέρνει η ζωή... είναι τόσο αστείο... ένα τηλέφωνο και η πορεία της αλλάζει.... Και όσα ονειρευόμουν ήρθαν!! Θυμάμαι όταν ήμουν αρκετά μικρότερη, μιλούσα για μια βαλίτσα με πολύτιμους λίθους που περιμένει στο λιμάνι του Πειραιά αλλά κανείς δεν την κλέβει, γιατί δε μπορεί! Γιατί μέσα είναι "Το Όνειρο"... το δικό μου όνειρο!! Που θα περίμενε εκεί μέχρι να την παραλάβω!!
Η μέρα ήρθε... 31 Αυγούστου το συνάντησα!! Ένιωσα τόσο περίεργα... άφησα μία ζωή 25 χρόνων για κάτι καινούριο... Θα με δικαίωνε η επιλογή μου αυτή; ή θα ήταν άλλο ένα λάθος; Άφηνα μία δουλειά που με εκτιμούσαν για μία άλλη που δεν ήξερα τι θα ήταν... έφευγα και ήμουν μόνη μου!!
Πλέον έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες....
Η ζωή είναι τόσο πανέμορφη... αγαπώ την κάθε στιγμή, το κάθε δευτερόλεπτο και την κάθε ανάσα που παίρνω!
Βρίσκομαι σε ένα σπίτι που μέχρι πριν λίγο καιρό μου ήταν αδιάφορο, ένα σπίτι σαν όλα τα υπόλοιπα... Και σήμερα είναι σαν σπίτι μου... εδώ που χτυπάει η καρδιά μου διαφορετικά από οπουδήποτε αλλού και από κάθε άλλη φορά... (μα αυτό αξίζει ένα γράμμα ολόκληρο, μήπως και καταφέρω να μιλήσω για όσα ζω εδώ...) Μα πως να γίνει που είναι ο μισός τουλάχιστον λόγος που η ευτυχία συμπληρώνεται... είναι το Όνειρο ολοκληρωμένο!! Όπως παραμυθιαζόμουν πιτσιρίκα, αλλά είχα απαρνηθεί ως ενήλικη, γιατί τα παραμύθια δεν ήταν αληθινά και ο πρίγκηπας είχε πέσει από το άσπρο του άλογο... Δύο χέρια να περιμένουν να σε αγκαλιάσουν, δύο μάτια να είναι καρφωμένα στα δικά σου και ένα χαμόγελο να σε κάνει να σκέφτεσαι πως κάτι όμορφο υπάρχει εκεί για εσένα.... Και ένα στόμα να ξεστομίζει ότι πιο όμορφο έχεις ακούσει σε αυτή τη ζωή....
Δε γίνεται, είμαι εδώ!! Ριζώνω!! Θέλω οι ρίζες μου να γίνουν βαθιές και να με πάνε εκεί που πάντα ήθελα.... Μια γεμάτη ζωή στο νησί μου με τους ανθρώπους που αγαπώ, την οικογένειά μου κι ας είναι μέχρι τα γεράματα....!!!

Τρεις μέρες πίεσης... τρεις μέρες που δεν τις ζω, απλά σκέφτομαι... να φύγω ή όχι; Πού μπορείς να πας όταν μένει πίσω και το μυαλό και η καρδιά; τι νόημα έχει ένα άδειο κορμί; άδειο από ανθρώπους, από τις στιγμές που ποθεί, που επιθυμεί, λαχταράει, ονειρεύεται... Κάποιες φορές η ζωή φέρεται άδικα... σου πετάει το μπαλάκι, όταν η ίδια σου έχει δέσει τα χέρια!! τι νόημα έχει ένα μέρος στο χάρτη όταν δε μπορείς να το μοιραστείς με αυτούς που θες;
μα αφού δε μπορώ να φύγω, γιατί με πιέζετε; γιατί με χτυπάτε εκεί που πονάω; μα ξέρετε τι είμαι! Ξέρετε ότι δε μπορώ να βάλω το μυαλό πάνω απ' την καρδιά μου!! Η αγάπη είναι κινητήριος δύναμη για εμένα! Κάθε λογής αγάπη, μη παρεξηγηθώ!! Μπορεί για άλλους να είναι μία απλή στιγμή... αλλά για εμένα είναι Η στιγμή που περιμένω εδώ και καιρό!! Και μετά έλεγα ότι θα έρθουν τα καλά! Έτσι όπως τα είχα σκεφτεί!! Πώς γίνεται να απαρνηθώ όλ' αυτά και να κάνω κάτι που απλά θα περιμένω το τέλος του; που ναι, θα μου έχει δώσει κάτι καλό! Αντικειμενικά καλό... αλλά αν έχουν αλλάξει όλα τα υπόλοιπα δεδομένα, δε θα έχω χαρεί τίποτα... και πάλι θα σκέφτομαι...
Δε μπορώ... κι αν δεν υπάρχει δε μπορώ, δε θέλω!! Δεν το αρνήθηκα...

Μα ας μου χτύπαγες την πόρτα να με πάρεις μία αγκαλιά....

Σα χθες...

Πώς περνάνε 6 χρόνια... απίστευτο μου φαίνεται!! 6 χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που σε είδα... χλωμός και κρύος... ακίνητος... κοιμόσουν!! τόσο ήρεμος... χωρίς αυτά τα μηχανήματα που τόσο μισούσες! είχες φροντίσει εσύ γι' αυτό! Εχθές το βράδυ έμεινα ξύπνια έως αργά... ήταν σα να ζούσα σε εκείνη τη μέρα του 2009! Ζω και στο σπίτι που συνέβησαν όλα... ήταν πολύ ρεαλιστικό μπορώ να πω! Με ξύπνησε η μαμά, έφυγες λέει! Όταν ήρθα να σε δω, αμίλητοι όλοι, μαζί τους κι εγώ... άνοιξε η πόρτα και είδα ένα περίεργο κουτί, ήταν ορθάνοιχτο και περίμενε... ένα πολυτελές σπίτι με γυαλιστερό ύφασμα και λουστραρισμένο ξύλο... σφίχτηκα μέσα μου! Ακόμα θυμάμαι αυτό το αίσθημα... και την έκφρασή μου! Ήταν λες και είχα βγει από το σώμα μου και ήμουν θεατής της ζωής μου... και μετά ήρθα και σε είδα... μέσα μου ένιωσα κάτι καλό μέσα σε όλη την ασχήμια... σίγουρα περήφανη για αυτό που ήσουν... ήθελα να έρθω, να σε σκουντήξω, να σε αγκαλιάσω! Αλλά ήταν γύρω σου κάποιοι άγνωστοι... δεν ήταν ο μπαμπάς που σε βοηθούσε, αλλά κάποιοι που δεν τους ήξερε κανείς! σε μετακίνησαν... και μετά έφυγες... και δεν ξανάρθες σπίτι! Δε σε ξανάδα σπίτι... γιατί ξέρω ότι είσαι εδώ γύρω... 

Είσαι όπου είμαι κι εγώ...
Γιατί είσαι μέσα στην καρδιά μου! 

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα η 7η Απριλίου θα μου θυμίζει εσένα..
Σε αγαπώ πολύ παππού!

Πως και γιατι....

Πως γινεται καθε πρωι να σε αμφισβητω και καθε μεσημερι να σρ αγκαλιαζω;
Πως γινεται να νιωθω οτι δε σκεφτεσαι τα ιδια, οπως λεει ενα τραγουδι "δε με βλεπεις στα ονειρα σου οπως εγω" και να μη με νοιαζει;
Μα πανω απ ολα, γιατι σε αυτον τον ψευτικο κοσμο μαθαμε να αμυνομαστε; γιατι μας αναγκασαν να αμυνομαστε;; γιατι να μην αφηνουμε το εγω μας ερμαιο των αισθηματων μας; μα ειναι τοσο ομορφο! Αρκει να συνεβαινε το ιδιο απ ολους... μονο ετσι...

Όλα οσα δε μπορω να σου πω...

Μια εποχη που ολα αλλαζουν... μια ζωη που αλλαζει πορεια... ξαφνικα γινομαι παλι εφηβη και νιωθω οσα πιστευα πως ο ανθρωπος τα νιωθει μια φορα... Μια μυρωδια, ενα καρδιοχτυπι... μα η διαφορα ειναι πως υπαρχει αλλη ανεση.... σα να σε ξερω χρονια... να ημασταν μαζι για χρονια!! τι κι αν λιγα λεπτα πριν ενιωθα πως θα σε δω πρωτη φορα στη ζωη μου... Ειχα ξεχασει το πεταρισμα της καρδιας, τις πεταλουδες στο στομαχι... Ειναι οι φοβοι που ξαφνικα εμφανιστηκαν, μη σε χασω, μην ξεθωριασει οτι υπαρχει, μη ζω κατι ψευτικο, κατι μονοπλευρο... τη μερα που ξεφυγα απ' τη συνηθεια και τη σιγουρια, ξαναγεννηθηκα!! Κι ας μην ειμαι βεβαιη για τιποτα!! Κι ας φοβαμαι μη ζησω παλι αυτο που υποσχεθηκα στον εαυτο μου εξι χρονια πριν οτι δε θα επιτρεψω να συμβει! Ολα αυτα ειναι αισθηματα που προερχονται απο κατι δυνατο! Και δεν το αλλαζω με τιποτα στον κοσμο! Με οσες κατηγοριες κι αν μου προσαψουν! Ειναι ο ερωτας... Εισαι ο ερωτας!! Και ειναι τοσο ομορφο....

Let the year turn!!!!!

Καθιερωμένος απολογισμός....
Λίγα θυμάμαι από τη χρονιά που τελειώνει!! Κι όλα σχεδόν, δυστυχώς, αρνητικά!!!!!
Θυμάμαι ένα τηλέφωνο κοντά στα ξημερώματα... Και μετά την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, αγχωμένα. Ένα αυτοκίνητο με προορισμό ένα νοσοκομείο. Θυμάμαι μέρες και νύχτες ατελείωτες καρφωμένη σε μία καρέκλα με αρωγό την αγάπη. Κι εκεί που τα πράγματα έφτιαχναν, σκοτάδι!
Θυμάμαι την καρδιά μου μετά να χτύπησε δυνατά. Όχι αγχωμένα αυτή τη φορά... χαρούμενα! Μα πολύ γρήγορα σταμάτησε σχεδόν τελείως...
Πολλοί αποχωρισμοί αυτή η χρονιά...
Πρόσωπα "δεδομένα" έφυγαν με τον χειρότερο τρόπο!! Κι όχι ένα... περισσότερα!!
Θυμάμαι κι άλλο τηλεφώνημα... Ένα τηλέφωνο που έλεγε πως άλλο ένα νοσοκομείο θα πρέπει να περάσει απ' τη ζωή μου. Πάλι καλά πέρασε κι αυτό...
Μα να μην είμαι αχάριστη... Θυμάμαι ένα απρόσωπο "θες να γίνουμε φίλες;" να μου φέρνει κοντά το πιο σημαντικό πρόσωπο του παρελθόντος μου. Την πρώτη σχέση  αληθινής, φιλικής αγάπης!! Ελπίζω αυτό να μη μου το πάρει κανένας χρόνος που θα έρθει...
Δε μπορώ να θυμηθώ κάτι άλλο... αυτά ήταν όλα!!!!
Το καλό είναι πως είμαι εδώ ακόμα, ζωντανή, ακόμα πιο δυνατή και μάλλον πιο ορθολογίστρια!! Πλέον βάζω τη λογική μπροστά απ' το συναίσθημα. Χρειάζεται άλλωστε. Το μυαλό είναι εδώ για να βοηθάει την καρδιά! Εμένα έφτασε αυτή η στιγμή!!!
Από την καινούρια χρονιά ζητάω περισσότερη ευτυχία. Περισσότερη υγεία (αν και ο χρόνος που έρχεται θα με βρει εμπύρετη με γαστρεντερίτιδα), περισσότερα χαμόγελα!!!! Περισσότερα ταξίδια, περισσότερα λεφτά, μία καλή δουλειά και τελευταίο μα ίσως πιο σημαντικό, περισσότερη αγάπη!! Αυτά χρειάζομαι για να πω πως το 2013 άφησε στο πόδι του πολύ πιο άξιο αντικαταστάτη!!!!
Καλή μας χρονιά λοιπόν!!!!

Αθήνα

Σήμερα δε μου άρεσε η ημέρα... προβλεπόταν τρομερά βαρετή και μοναχική μετά από μερικά " όχι". Διάθεση στο ναδίρ... άλλωστε και οι μέρες δεν ενδείκνυνται για πολλά κέφια... Έψαξα στο μυαλό μου για μια διέξοδο! Κάτι που θα με κάνει να νιώσω πιο όμορφα! Τελικά η λύση δεν ήταν μακριά... ένα τρένο δρόμος! Ντύθηκα με άνετα ρούχα και φόρεσα τα αθλητικά μου παπούτσια. Είχα αναβαση!!! Ένα μπουκάλι νερό και φυγαμε! Ο προορισμός μου ήταν η Πνύκα! Αυτός ο ήσυχος λόφος (πριν τη δύση του ήλιου βέβαια γιατί μετά οι τουρίστες πάνε συννεφο) στο Θησειο με την όμορφη θέα όλης της Αθήνας που μέσα στην ασχήμια της το βράδυ γίνεται ένας μικρός ουρανος απ' τα φώτα... την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό που δε χρειάζονται κάτι παραπάνω για να φανεί η ομορφιά τους... το πράσινο γύρω μου με τα πεύκα και τα κυπαρίσσια... τι ηρεμία...
Όσο ερχόμουν, σκεφτόμουν την οργή, την έλλειψη, την απόρριψη... Τώρα μόνο ηρεμια! Τιποτ' αλλο!! Το έχω ήδη αποφασίσει! Από εδώ και στο εξής θα καθιερώσω αυτές τις βολτες! Ίσως μια επιστροφή στα παλιά δεν είναι καθόλου ασχημη!!!
Είμαι εγώ, που μέσα σε λίγους μήνες χάνω ανθρώπους και παρ' όλα αυτά αγαπάω ακόμα τον κόσμο γύρω μου!