Πως τα φέρνει η ζωή... είναι τόσο αστείο... ένα τηλέφωνο και η πορεία της αλλάζει.... Και όσα ονειρευόμουν ήρθαν!! Θυμάμαι όταν ήμουν αρκετά μικρότερη, μιλούσα για μια βαλίτσα με πολύτιμους λίθους που περιμένει στο λιμάνι του Πειραιά αλλά κανείς δεν την κλέβει, γιατί δε μπορεί! Γιατί μέσα είναι "Το Όνειρο"... το δικό μου όνειρο!! Που θα περίμενε εκεί μέχρι να την παραλάβω!!
Η μέρα ήρθε... 31 Αυγούστου το συνάντησα!! Ένιωσα τόσο περίεργα... άφησα μία ζωή 25 χρόνων για κάτι καινούριο... Θα με δικαίωνε η επιλογή μου αυτή; ή θα ήταν άλλο ένα λάθος; Άφηνα μία δουλειά που με εκτιμούσαν για μία άλλη που δεν ήξερα τι θα ήταν... έφευγα και ήμουν μόνη μου!!
Πλέον έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες....
Η ζωή είναι τόσο πανέμορφη... αγαπώ την κάθε στιγμή, το κάθε δευτερόλεπτο και την κάθε ανάσα που παίρνω!
Βρίσκομαι σε ένα σπίτι που μέχρι πριν λίγο καιρό μου ήταν αδιάφορο, ένα σπίτι σαν όλα τα υπόλοιπα... Και σήμερα είναι σαν σπίτι μου... εδώ που χτυπάει η καρδιά μου διαφορετικά από οπουδήποτε αλλού και από κάθε άλλη φορά... (μα αυτό αξίζει ένα γράμμα ολόκληρο, μήπως και καταφέρω να μιλήσω για όσα ζω εδώ...) Μα πως να γίνει που είναι ο μισός τουλάχιστον λόγος που η ευτυχία συμπληρώνεται... είναι το Όνειρο ολοκληρωμένο!! Όπως παραμυθιαζόμουν πιτσιρίκα, αλλά είχα απαρνηθεί ως ενήλικη, γιατί τα παραμύθια δεν ήταν αληθινά και ο πρίγκηπας είχε πέσει από το άσπρο του άλογο... Δύο χέρια να περιμένουν να σε αγκαλιάσουν, δύο μάτια να είναι καρφωμένα στα δικά σου και ένα χαμόγελο να σε κάνει να σκέφτεσαι πως κάτι όμορφο υπάρχει εκεί για εσένα.... Και ένα στόμα να ξεστομίζει ότι πιο όμορφο έχεις ακούσει σε αυτή τη ζωή....
Δε γίνεται, είμαι εδώ!! Ριζώνω!! Θέλω οι ρίζες μου να γίνουν βαθιές και να με πάνε εκεί που πάντα ήθελα.... Μια γεμάτη ζωή στο νησί μου με τους ανθρώπους που αγαπώ, την οικογένειά μου κι ας είναι μέχρι τα γεράματα....!!!
Η μέρα ήρθε... 31 Αυγούστου το συνάντησα!! Ένιωσα τόσο περίεργα... άφησα μία ζωή 25 χρόνων για κάτι καινούριο... Θα με δικαίωνε η επιλογή μου αυτή; ή θα ήταν άλλο ένα λάθος; Άφηνα μία δουλειά που με εκτιμούσαν για μία άλλη που δεν ήξερα τι θα ήταν... έφευγα και ήμουν μόνη μου!!
Πλέον έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες....
Η ζωή είναι τόσο πανέμορφη... αγαπώ την κάθε στιγμή, το κάθε δευτερόλεπτο και την κάθε ανάσα που παίρνω!
Βρίσκομαι σε ένα σπίτι που μέχρι πριν λίγο καιρό μου ήταν αδιάφορο, ένα σπίτι σαν όλα τα υπόλοιπα... Και σήμερα είναι σαν σπίτι μου... εδώ που χτυπάει η καρδιά μου διαφορετικά από οπουδήποτε αλλού και από κάθε άλλη φορά... (μα αυτό αξίζει ένα γράμμα ολόκληρο, μήπως και καταφέρω να μιλήσω για όσα ζω εδώ...) Μα πως να γίνει που είναι ο μισός τουλάχιστον λόγος που η ευτυχία συμπληρώνεται... είναι το Όνειρο ολοκληρωμένο!! Όπως παραμυθιαζόμουν πιτσιρίκα, αλλά είχα απαρνηθεί ως ενήλικη, γιατί τα παραμύθια δεν ήταν αληθινά και ο πρίγκηπας είχε πέσει από το άσπρο του άλογο... Δύο χέρια να περιμένουν να σε αγκαλιάσουν, δύο μάτια να είναι καρφωμένα στα δικά σου και ένα χαμόγελο να σε κάνει να σκέφτεσαι πως κάτι όμορφο υπάρχει εκεί για εσένα.... Και ένα στόμα να ξεστομίζει ότι πιο όμορφο έχεις ακούσει σε αυτή τη ζωή....
Δε γίνεται, είμαι εδώ!! Ριζώνω!! Θέλω οι ρίζες μου να γίνουν βαθιές και να με πάνε εκεί που πάντα ήθελα.... Μια γεμάτη ζωή στο νησί μου με τους ανθρώπους που αγαπώ, την οικογένειά μου κι ας είναι μέχρι τα γεράματα....!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου