Κοντεύει ένας μήνας που δεν έχω γράψει. Το καλό είναι ότι κάθε μέρα σκέφτομαι όλο και κάτι! Απλά  δεν έχω το χρόνο να γράψω!! Σήμερα νιώθω απίστευτα περίεργα. Νιώθω όλο μου τον κόσμο κάπου να γκρεμίζεται. Η εμπιστοσύνη χάνεται. δεν ξέρω πια ποιος είναι αυτός που πρέπει να εμπιστευτώ, να πιστέψω και ποιος όχι. Τα λόγια είναι κάτι εύκολο, αν και δε θα έπρεπε! Θα έπρεπε όλα να τα προσέχουμε! Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει λέει ο λαός και έχει δίκιο!! Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις πράξεις! Μπορείτε όλοι να είστε οι άνθρωποι του παραμυθιού; να μη με απογοητεύετε ποτέ. Να είστε αυτοί που ήθελα να πιστεύω και αυτοί που ονειρεύτηκα ότι είστε! Δεν έχω να πω πολλά και δεν έχω τη διάθεση να πω πολλά! Απλά αν γίνεται να ξεχάσω ότι άσχημο! Αυτό! Και να σταματήσουν να μου λείπουν οι άνθρωποι... τους θέλω κοντά μου απλά!