Εγώ είμαι μια μουντζούρα..
Μια μουντζούρα που ξεκίνησε σαν κουκκίδα.. Και σιγά σιγά γινόταν μια γραμμή. Ίσια χωρίς διακοπές. Η γραμμή μεγάλωνε και ξαφνικά έγινε πιο έντονη, με όμορφα και ζωηρά χρώματα... αυτή είναι η μέρα που συστηθήκαμε μικρό μου...(Ε) Στη συνέχεια, η γραμμή αν και με χρώματα άρχισε να κάνει καμπύλες! Και μετά πάλι ευθεία! Ένα μολύβι την πήγαινε όπου αυτό ήθελε!! Κάποιες φορές έφτιαχνε σχέδια κι άλλες πάλι μπερδεμένες σκέψεις πάνω σε μια κόλλα χαρτί. Όλα όμως μας έφτασαν μέχρι εδώ... Δεν πέρασαν πολλά χρόνια που η γραμμούλα ενώ συνέχιζε τη ζωή της με φωτεινά χρώματα άρχισε να ανεβαίνει. Σιγά σιγά... μέχρι που μια μέρα χάραξε μια ανοδική πορεία τελείως ξαφνικά... αυτή είναι η πρώτη μέρα που συνάντησα κι εσένα μικρή μου...(Β) λίγες μέρες αργότερα η γραμμούλα ένιωθε ολοκληρωτικά πως είχε την τύχη με το μέρος της!! Κοίταξε γύρω της και πρόσεξε πως δεν υπήρχαν ούτε γόμες ούτε οποιουδήποτε είδους διορθωτικό...Αυτή είναι η μέρα που ένα ακόμα πρόσωπο μπήκε στο διάβα της... (Β)Να 'ταν Σεπτέμβριος του 2008 που η γραμμή χάραζε τέτοιες τρελές και ανεξέλεγκτες πορείες μέσα στον τρελό της χορό... ήταν η μέρα που σε πρωτοσυνάντησα σκασμένε άνθρωπε... Και μετά την ακμή όμως πάντα έρχεται η παρακμή.. αργά΄αργά, σταδιακά, μέσα μου ξεκινούσε η κάθοδος. Μέχρι που την έζησα εις διπλούν... άνθρωποι φεύγουν είτε απο τη ζωή μας, είτε απο τον κόσμο και κατ' επέκταση κάποιες φορές και απο τη ζωή μας. Και απο τότε κάθε όμορφο σχέδιο της γραμμούλας έγινε μουντζούρα... Χαίρομαι όμως που ακόμα και τότε υπήρχαν άνθρωποι πρόθυμοι να κρατήσουν τη γραμμούλα ωστε να μην τραβήξει μικρές (έστω) κάθετες γραμμές με τη γόμα που έπεσε στα χέρια της... Τα υπόλοιπα απο εκεί και πέρα δεν άξιζαν και τόσο... αν εξαιρέσουμε τρεις σημαντικές προσωπικότητες...

Μα ακόμα κι αν όλο αυτό είναι μια απίστευτη γενικολογία με προσωποποιήσεις, θέλω να πω για άλλη μια φορά...

Και πάλι δε μου λείπουν τα χρόνια που πέρασαν... Ακόμα και τώρα που ο κόσμος προχωράει γύρω μου και με πληγώνει όχι! Δε λυπάμαι με τη χαρά τους... Μα μου λείπω... μου λείπω εγώ με τις χαρές και τα δάκριά μου... με την απίστευτη σιγουριά που είχαν οι λέξεις μου και με μια ιδέα καρφωμένη στο μυαλό...

Να 'σαι καλά....

Υ.Γ:Μα φυσικά και δεν σε ξέχασα!!(Ν) είσα μέρος της τωρινής μου χαράς κι εσύ!! Μα συγχώρεσέ με... δεν μπορώ να προσεγγίσω πότε μπήκες στη ζωή μου για τα καλά...

Κάτι έχει συμβεί μάλλον...
Κάτι τ' αστέρια δεν έγραψαν καλά...
Οι πορείες που χαράχτηκαν είχαν φαίνεται ψεγάδια και όταν τα κοιτούσα κι έκανα ευχές πήρα λάθος μονοπάτια...
Σαν παιδί όμως έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι, να ζω γι' αυτό το όνειρο και να ζω το παρόν μέσα σ' ένα πιθανό μέλλον!! Ακόμα κι αν ξέρω οτι είναι λάθος!!
Έλεγα όμως για τ' αστέρια... ναι!! Ήταν ωραίο βράδυ... το αγαπημένο τοπίο με την ψιλή αμμουδιά και το ελαφρύ κυματάκι (μιας και όλα αρχίσαν καλοκαίρι)! και η θάλασσα μπροστά μαύρη με τα φωτάκια τ' ουρανού να αντικατοπτρίζουν πάνω της... είχε πολύ ησυχία!! Γαλήνη!! Ένιωθα όμορφα... Το θυμάμαι και θα το θυμάμαι για πάντα εκείνο το βράδυ!!
Και οι μέρες περνούσαν τόσο μα τόσο δύσκολα μέχρι την επόμενη φορά... Τελικά όμως ήρθε... κι όχι μια φορά... Μα πάντα κοιτούσα τ' αστέρια και άκουγα το κύμα να σκάει ελαφρά στην ακροθαλασσιά... Τι κι αν ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και η θάλασσα θυμωμένη... εγώ δεν ήθελα να τα δω... έτσι έπλαθα ότι ήθελα!!! και ήταν τόσο όμορφο!! Και ξαφνικά μια μέρα είδα το κύμα να με πλησιάζει!!! Φοβήθηκα!!! και αμέσως ο ουρανός γέμισε κόκκινα σύννεφα και μια καταρρακτώδης βροχή άρχισε να με δέρνει... μια νύχτα σαν απ' αυτές του κρύου χειμώνα... μόνο που και πάλι ήμουν απροετοίμαστη... (κι ας είχα πει οτι θα έχω την ομπρέλα στην τσάντα μου...)
Έμεινα εκεί να νιώθω τις σταγόνες πάνω μου και να βλέπω τους περαστικούς να με κοιτούν και να προσπερνούν... Κάποιοι κοντοστάθηκαν απλά και αναρωτήθηκαν αν έχω τρελαθεί που κάθομαι!! (ίσως και να έχουν δίκιο, αλλά δεν μπορώ ν' αφήσω έτσι εύκολα τη θάλασσα που τόσο αγαπώ και έκανα καιρό να ανταμώσω...) Άλλοι πάλι, πρωταγωνιστές της ζωής μου, βρέθηκαν εκεί!! Μου έφεραν μαλακές κουβέρτες και μια αγκαλιά... ήταν ότι περισσότερο μπορούσα να έχω...
Μα ακόμα πέφτουν σταγόνες απ' τον ουρανό... Αυτός ο Θεός... ποτίζει τόσο πολύ τη γη... μα αμελεί πως ένας βαρύς χειμώνας με βροχές και χιόνια πέρασε...
Απλά ελπίζω αύριο, η γη να στεγνώσει και να δω τον ήλιο με φόντο αυτό τον τόσο όμορφο μπλε ουρανό!! Και απ' αυριο και στο εξής να βρέξει τόσο, ίσα για να μην ξεραθούν τα χώματα και τα χρωματιστά λουλούδια...

...είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ' ακούς;

... νιώθω οτι θέλω να πω τόσα πολλά!! Μα ουσιαστικά είναι λίγες λέξεις...

Έκανα όνειρα... μετά απο καιρό σε όσα θέλω να ζήσω μπήκε ένα άτομο ακόμα εκτός απο εμένα!!
Ξέρω, είναι δύσκολη βδομάδα αυτή που έρχεται!! Μα κάνε υπομονή!!! Ναι ναι!! Αυτή η λέξη!! Κουραστική!! Κι εγώ τη βαρέθηκα!! Σε όποιον κι αν μιλήσεις, υπομονή θα σου πει!! Οι πράξεις όμως απέχουν πολύ απο τα λόγια!! Το έχουμε ξαναπεί άλλωστε!! Λόγια χωρίς αποδείξεις είναι άχρηστα!!
Όταν είπα "υπομονή" στον εαυτό μου, ορκίστηκα πως θ' αντέξω γιατί αξίζει!! Δε θα δειλιάσω ούτε στιγμή!! Εγώ δεν τα παρατάω εύκολα!!! Όλα στη ζωή είναι ένα στοίχημα!! Η το κερδίζεις και μένεις τελικά ικανοποιημένος απο τον εαυτό σου, είτε χάνεις και ψάχνεις να βρεις που ράγισε το γυαλί...
Δε θέλω κάτι άλλο!! Απλά ένα δείγμα αντοχής!!! Όταν εγώ είπα "όχι", είχα τους λόγους μου... δε θα με πείραζε ποτέ να τους μοιραστώ, αλλά νομίζω πως δεν αξίζει!! Το δικό μου όχι όμως ελπίζω να μην είναι δικό σου ναι σε άλλα πράγματα... Δε θέλω να το σκέφτομαι!!!!!!!

Φοβάμαι ότι κι αν λέω!!
Μα η θετική ενέργεια είναι αυτή που σκορπάται στο σύμπαν και όσο περισσότερη μοιράζουμε, τόσο η τύχη μας ευνοεί και τα πράγματα έρχονται καλύτερα!! Με άλλα λόγια; Το καλό πάντα μας επιστρέφεται!!
You have to remember this!!!

Τελευταία φορά μιλώ για εσένα...

Άκουσα ένα τραγουδάκι του Χρήστου Θηβαίου και μια μικρή ταινιούλα που είχα φτιάξει για εσένα...

Μείνει για να αντέξω το χρόνο πριν με γκρεμίσει
μόνο εσένα θέλω ένα δρόμο να μου χαρίσεις...

Είμαι εγώ μέσα... και τα όνειρά μου...
"Το μαξιλάρι"... Θυμάσαι?
Εγώ κοντεύω να το ξεχάσω!!! Μου φαίνεται τόοοοοσο μα τόσο μακρινό!!
Μέχρι κι εσένα πλέον δυσκολεύομαι να φέρω στο μυαλό μου!!
Λες μια μέρα να έχω ξεχάσει και το πρόσωπό σου? Δε μου φαίνεται καθόλου απίθανο!!!
Μπορεί ένα μου όνειρο να είχε γίνει πραγματικότητα, αλλά η αίσθησή του πλέον χάθηκε και αντικαταστάθηκε επάξια και ακόμα παραπάνω απο άλλες!!

Το τραγούδι άλλαξε νόημα και αντικαταστάθηκε σχεδόν απο άλλο...
Μόνο η ταινία που θα το ντύσει λείπει... μα μπορεί να γίνει κι αυτό μια μέρα!!
Απλά αυτή θα μιλάει για πρόσωπα, ονόματα και ημερομηνίες!! :)

- Γιατί το κάνεις αυτό?
- Είναι πολλά!!
- Πες μου!! Ένα ένα με τη σειρά!! Εδώ είμαι να τα ακούσω γαμώτο!!
- Νιώθω καλά... συγγνώμη...!!
- Κι εδώ τίποτα? τίποτα δεν έχει μείνει πίσω??
- .............. !! Είναι και το ότι φοβάμαι!!
- Φοβάσαι? Μα τι λες?? εμένα?? θυμάσαι σε ποιον μιλάς?? Ποτέ!!
- Το ξέρω (?) αλλά δεν ξέρω τι!!
- Θέλω να ηρεμήσεις!! Όλα είναι καλά!! Αρκεί να με βοηθήσεις κι εσύ για να γίνουν ακόμα καλύτερα!! Αν το κάνεις, σου υπόσχομαι να δεις κάτι διαφορετικό!!
- Έχεις δίκιο!!
- Τέρμα τα δίκια!! Δε θέλω δίκια!! Απλά να με ακούς και να σκέφτεσαι πριν πράξεις!!

Έχει τελειώσει αυτή η περίοδος των 18... πέρασαν βλέπεις 2 χρόνια και βάλε απο τότε... πλέον δε θέλω να βλέπουμε μαζί όλα αυτά σε έναν καναπέ και να με καθησυχάζεις... θέλω μια ήσυχη θάλασσα (μιας και μπορώ να σου μιλώ γι' αυτή)!!!!! και ένα λιμάνι...!! όπως κι εσύ λαχταράς κάθε τόσο... (μα εσύ ξέρεις καλύτερα για λιμάνια!! Γιατί σωπαίνεις λοιπόν?)

Στο χέρι ένα τσιγάρο, στο ποτήρι λίγο κόκκινο κρασί και στο playlist αγαπημένα τραγουδάκια... κι ας με λέτε καταθλιπτική!! That's what I am!!! Κι όσα είναι χαρούμενα, μου θυμίζουν εσένα... που μέσα στο σκοτάδι μου έστω προσπάθησες (και τα κατάφερες) να δώσεις λίγο φως!!!
Ζω πάλι τα ίδια...
Ένα εξεταστικό σύστημα... έναν wannabe έρωτα... όλα επαναλαμβάνονται!!
Ρόδα είναι και κυλάει...
Μόνο που αυτή τη φορά πιστεύω πως όλα έχουν περισσότερο νόημα!!!
Κι ας θέλετε να με πείσετε πως όλα είναι μαύρα! Όχι!!! Εγώ βλέπω μαύρο, γκρίζο μα και λευκό!!! Και αυτό δε σημαίνει πως δεν έχω ζήσει τη ζωή κι από τις δύο πλευρές! Σίγουρα βέβαια είναι πολύπλευρη... μα είμαι πολύ μικρή για να έχω ήδη γνωρίσει κάθε της πτυχή... Καθετί στην ώρα του!!
Μα όχι!! Νιώθω μόνη μου!! Μα αλήθεια, δεν είμαι!! Έτσι νομίζω τουλάχιστον!
"Πες μου αν σου βγαίνει μια καλή κουβέντα... απλώς είμαι μόνη μου κι έτσι θα περάσει το βράδυ..."
Αντί να ακούσω ξανά γέλια, άκουσα κάτι όμορφο...
Μου έλειψες... ελπίζω να φτάσει μέχρι εκεί... έφτασε!!! Και το αντίστροφο θέλω να πιστεύω!!!
Και μετά όση παρέα προφταίνεις...

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος...
Σου αξίζουν πολλά αν τα πράγματα είναι έτσι όπως φαίνονται!
Θα σου τα επιστρέψω όλα μια μέρα αν μου δοθούν οι ευκαιρίες!! Το υπόσχομαι στη ζωή μου!!

Να με προσέχεις γιατί έχω πέσει χαμηλά
έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις...
Να με προσέχεις μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις....

Είχα πέσει χαμηλά... πολύ!! Μα θα ανέβω πάλι!! Και θα είμαι μια Αυγουστίνα που είχες ξεχάσει πως είναι... και σχεδόν δεν τη γνώρισες ποτέ!! Κι όλα αυτά εξαιτίας σου... Απλά λίγο ακόμα μοναχά...
Δε θέλω να πω μεγάλα λόγια, ακόμα κι αν υπάρχουν φορές που τα νιώθω!! Όλα στην ώρα τους...!! Έμαθα να εκτιμώ κάθε λέξη της ελληνικής...

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος...

Μόνο που εγώ ξεποδαριάστηκα....

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις

μόνο που κόντεψα να χάσω τη ζωή μου ριψοκινδυνεύοντας για να τα ζήσω όλα...

Δε θέλω να σβήσω κάτι... αν ήθελα, θα το είχα κάνει ήδη...
Πριν τον αποχωρισμό, όταν γυρίσαμε το βλέμμα πίσω και κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο (τι κι αν αρνήθηκες να δεις τα μάτια μου...) ήταν υπόσχεση πως μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε...
Να λοιπόν που αρχικά πίστεψα πως η στιγμή έφτανε... ήμουν λίγους μήνες μακριά... και να που τώρα όλα γυρίζουν ανάποδα... η ζωή μας πάλι χωρισμένη απο χιλιόμετρα που δεν αντέχεις...
χα!! Και υποστηρίζεις (και πάλι θα ήθελες να το πιστέψεις, μα εγώ σε ξέρω καλύτερα απο τον εαυτό σου!!) πως ο νότος δεν είναι μακριά απο τον βορρά... ούτε η δύση απο την ανατολή... είναι μικρή η χώρα...

μα δεν μου απέδειξες ποτέ οτι αυτό που έχουμε είναι μεγαλύτερο για να αντέξει...

Άλλαξαν πολλά από τότε... πότε?

που να βάλω το κεφαλαίο γράμμα για να αρχίσω την πρόταση....

Κάποτε αγάπησα αθώα... κάποτε είπα πως μίσησα... κάποια άλλη φορά αγάπησα πραγματικά πολύ... πώς στο καλό τα κατάφερα??
μια τριαντάρα γυναίκα της εποχής μου χτυπάει την πόρτα... δεν την αρνούμαι, μα κανείς άλλος δεν την δέχεται!! Δεν ξέρω γιατί!! Μια τόσο αθώα παρουσία είναι κρίμα να παραγκωνίζεται!! Θα μου πεις... άλλος πρέπει να ανοίξει!! κι όχι εγώ!! Να πάει σε άλλη πόρτα!! μα τι να κάνω που διάλεξε εμένα? ίσως φταίει ότι οι εμπειρίες μας είναι πολύ κοντά... γαμώτο δεν θα έπρεπε τα μάτια να θολώνουν!! ούτε στα μελλοντικά ευχάριστα, ούτε στα παρελθοντικά δυσάρεστα...

Που να βάλω την τελεία?

πόση σημασία έχουν τελικά τα σημεία στίξης... το αλατοπίπερο της γραφής και της ζωής...


Να, ξέρεις... είναι που λυπάμαι να βλέπω στα πρόσωπα παρενθέσεις να ανοίγουν με κάθετη φορά... (αλήθεια, δεν λείπουν απ' τη ζωή μου...) και ειδικά σε πρόσωπα που κάποτε είχα στο εικονοστάσι του δωματίου μου!! Την Παναγιά, ξέρεις, πάντα λυπημένη την έβλεπα μπροστά στο σταυρό!! Ορκίζομαι!!

Όλα ίσως να γίνονται έτσι... για την αδικία του πράγματος... δεν ξέρω!! Μα ξέρω πως η τριαντάρα γυναίκα δεν αντέχει πολύ να στέκεται έξω απο την πόρτα μου και οι άλλοι να μου κρατάνε κόντρα στην πόρτα... Κάποια μέρα, σίγουρα, θα λυγίσουν τα γόνατά της, και τότε δεν ξέρω τι...
Θέλω για μια φορά να κοιτάξω απο την κλειδαρότρυπα... τόσο μυστικά και παιδικά... και ίσως να δω και κάτι παραπάνω απ' όσα ξέρω... ίσως μια οπτασία μαγική... που τόσο καιρό γυρνούσε τον κόσμο...
και τότε να μάθω αριθμητική...
και τότε να δω δύο ματάκια μπλε... και δυο μαγουλάκια κόκκινα απο τον ύπνο... Και μια αγκαλιά να με ψάχνει για να ξεκινήσει η μέρα μας καλά...

Όνειρα... χειμερινής πλην κρύας νυκτός.....

4/1/2010

Να που τελικά όλοι μας γινόμαστε τρελοί... μερδευόμαστε λογικοί και άλογοι και γινόμαστε ένα!!
Να που πρώτη φορά καταλαβαίνω πως ένιωθες γι' αυτή την πουτάνα πόλη όταν την έζησες λίγο...
Να που για πρώτη φορά νιώθω πως θα χάσω κι εγώ τα λογικά μου!!
Που φοβάμαι πραγματικά για τη ζωή μου!!
Δεν μπορώ δίπλα μου, απέναντι και στο διπλανό τετράγωνο να σκοτώνονται άνθρωποι κι εγώ να μένω ασυγκίνητη!! Δεν μπορώ να νιώθω ασφαλής μέρα μεσημέρι!!
ΑΔΥΝΑΤΩ!!!

Αν μέχρι πριν έξι ώρες ήθελα μια φορά να φύγω απο το μπουρδέλο στο οποίο ζω, τώρα θέλω εκατομμύρια φορές παραπάνω!! Κι ας αφήνω ανθρώπους που αγαπάω πίσω μου!!
Απλώς θα προσεύχομαι γι' αυτούς να είναι καλά και να έχουν μια ασφαλή ζωή...
Και να τους βλέπω για όσο θέλω και θέλουν... και να μην πάρει κάποιος άλλος την απόφαση για εμάς...
Αυτά!!

Υ.Γ: Καλή χρονιά!! (ας μην επιβεβαιωθεί ο κανόνας "η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται"...)