Εγώ είμαι μια μουντζούρα..
Μια μουντζούρα που ξεκίνησε σαν κουκκίδα.. Και σιγά σιγά γινόταν μια γραμμή. Ίσια χωρίς διακοπές. Η γραμμή μεγάλωνε και ξαφνικά έγινε πιο έντονη, με όμορφα και ζωηρά χρώματα... αυτή είναι η μέρα που συστηθήκαμε μικρό μου...(Ε) Στη συνέχεια, η γραμμή αν και με χρώματα άρχισε να κάνει καμπύλες! Και μετά πάλι ευθεία! Ένα μολύβι την πήγαινε όπου αυτό ήθελε!! Κάποιες φορές έφτιαχνε σχέδια κι άλλες πάλι μπερδεμένες σκέψεις πάνω σε μια κόλλα χαρτί. Όλα όμως μας έφτασαν μέχρι εδώ... Δεν πέρασαν πολλά χρόνια που η γραμμούλα ενώ συνέχιζε τη ζωή της με φωτεινά χρώματα άρχισε να ανεβαίνει. Σιγά σιγά... μέχρι που μια μέρα χάραξε μια ανοδική πορεία τελείως ξαφνικά... αυτή είναι η πρώτη μέρα που συνάντησα κι εσένα μικρή μου...(Β) λίγες μέρες αργότερα η γραμμούλα ένιωθε ολοκληρωτικά πως είχε την τύχη με το μέρος της!! Κοίταξε γύρω της και πρόσεξε πως δεν υπήρχαν ούτε γόμες ούτε οποιουδήποτε είδους διορθωτικό...Αυτή είναι η μέρα που ένα ακόμα πρόσωπο μπήκε στο διάβα της... (Β)Να 'ταν Σεπτέμβριος του 2008 που η γραμμή χάραζε τέτοιες τρελές και ανεξέλεγκτες πορείες μέσα στον τρελό της χορό... ήταν η μέρα που σε πρωτοσυνάντησα σκασμένε άνθρωπε... Και μετά την ακμή όμως πάντα έρχεται η παρακμή.. αργά΄αργά, σταδιακά, μέσα μου ξεκινούσε η κάθοδος. Μέχρι που την έζησα εις διπλούν... άνθρωποι φεύγουν είτε απο τη ζωή μας, είτε απο τον κόσμο και κατ' επέκταση κάποιες φορές και απο τη ζωή μας. Και απο τότε κάθε όμορφο σχέδιο της γραμμούλας έγινε μουντζούρα... Χαίρομαι όμως που ακόμα και τότε υπήρχαν άνθρωποι πρόθυμοι να κρατήσουν τη γραμμούλα ωστε να μην τραβήξει μικρές (έστω) κάθετες γραμμές με τη γόμα που έπεσε στα χέρια της... Τα υπόλοιπα απο εκεί και πέρα δεν άξιζαν και τόσο... αν εξαιρέσουμε τρεις σημαντικές προσωπικότητες...

Μα ακόμα κι αν όλο αυτό είναι μια απίστευτη γενικολογία με προσωποποιήσεις, θέλω να πω για άλλη μια φορά...

Και πάλι δε μου λείπουν τα χρόνια που πέρασαν... Ακόμα και τώρα που ο κόσμος προχωράει γύρω μου και με πληγώνει όχι! Δε λυπάμαι με τη χαρά τους... Μα μου λείπω... μου λείπω εγώ με τις χαρές και τα δάκριά μου... με την απίστευτη σιγουριά που είχαν οι λέξεις μου και με μια ιδέα καρφωμένη στο μυαλό...

Να 'σαι καλά....

Υ.Γ:Μα φυσικά και δεν σε ξέχασα!!(Ν) είσα μέρος της τωρινής μου χαράς κι εσύ!! Μα συγχώρεσέ με... δεν μπορώ να προσεγγίσω πότε μπήκες στη ζωή μου για τα καλά...