Ήταν κάποτε η Αγάπη...
Η Αγάπη είχε όνειρα...
Όνειρα για μια ζωή όπως την ονειρευόταν! Με έναν άνθρωπο που θα ένιωθε ότι κι εκείνη...
Η Αγάπη μεγάλωνε...
Τα όνειρα έγιναν παρόν! Έπαιρναν μορφή... και μετά σάρκα και οστά!
Εκείνης της άρεσε να δίνεται...να δίνεται με όλο της το είναι!!
Πίστευε ότι μπορούσε να την αγαπήσει κάποιος όπως κι εκείνη...
Μετά όμως... μετά ένιωθε να προδίδεται...
και πράγματι την πρόδωσαν την Αγάπη!!
Κι έτσι έζησε μόνη της... να μοιράζεται παντού και πουθενά!!
Και μετά πάλι πίσω... και πάλι λίγο μπροστά... και πίσω ξανά...
Πήγε στο βάθος του πίσω και άρχισε πάλι να νιώθει όπως επέβαλε η φύση της!! και όπως ήθελε!
Ένιωθε όπως ήθελε;
Της άρεσε να κρύβεται! κρυβόταν κάπου καλά!! τόσο που ο Νους δεν την έβρισκε....
Κι ο Νους όμως... χαιρόταν που υπερτερούσε αυτής... βρήκε μια μικρούλα χαραμάδα και μπήκε! και ποιος δε θα έμπαινε άραγε;
Κι έτσι και οι δυό ήταν ευχαριστημένοι!! όχι ευτυχισμένοι... γιατί όπως και να έχει, όταν συναντιούνται Αγάπη και Νους, τότε το μίγμα που δημιουργείται είναι υπέροχο!!!

Υ.Γ: Και να μην ξεχνάμε... δεν είναι τυχαίο που η Αγάπη είναι γένους θηλυκού, ενώ ο Νους αρσενικού.... :(

Να λοιπόν που τα πράγματα έρχονται καλύτερα απ' ότι φαντάστηκα...
Να που η καρδιά θα ξαναχτυπήσει...
Να που τα πόδια θα χορέψουν πάλι σε έναν ρυθμό...

Κι αν ο ρυθμός δεν είναι το ταγκό που ξέρουν;

Ακόμα όμως κι αν ξέρω οτι οι καρδιές θα χτυπούν παρόμοιο ρυθμό...
Τι θα γίνει αν οι δυο ρυθμοί συνεχίζουν να χτυπούν χωρίς να συγχρονίζονται;

Και μετά; μετά τι; Τι χορό θα χορεύουμε; τι ρυθμό θα χτυπά η καρδιά;
Μήπως θα μείνουμε να προσθέτουμε άλλη μια ημερομηνία στο ημερολόγιο σημειωμένη ως μια απο τις αργίες που θα νοσταλγούμε χωρίς κάποιο λόγο...;

Κόντευε ένας χρόνος! ένας χρόνος που η ζωή έγινε κάτι χειροπιαστό κι όχι μια ιδέα...
Θυμόταν τα πάντα!
Ένα τηλέφωνο παρέα...
Μια καρδιά να χτυπάει το ρυθμό...
και δυο πόδια να χορεύουν...
τα λόγια χαρούμενα! αλλά και ταραγμένα! σαν απ' αυτά που μπλέκονται και στο τέλος κάνουν την ευτυχία συμβάν!!
Το τηλέφωνο σταμάτησε να ακούγεται!
Τα πόδια σταμάτησαν το χορό...
Η καρδιά όμως συνέχιζε το ρυθμό της!
Μια διαπεραστική ματιά και η λύτρωση!!
Οι δυο ρυθμοί μπλέχτηκαν κι έφτιαξαν έναν καλύτερο!! .......
Τα πόδια πλέον χόρευαν ένα αργό ταγκό και τα χέρια δεμένα για να πηγαίνουν μαζί! Τα συναισθήματα που δημιουργούνται πάνω στο χορό είναι πολλά!! Απερίγραπτα! Ο πρώτος της χορός μετά απο σχεδόν ένα χρόνο προετοιμασίας! Απίστευτο! Πλέον μπορούσε κι εκείνη να χορέψει σε κοινό και να μη ζηλεύει όταν βλέπει να δίνουν παράσταση άλλοι...
Μετά το διάλειμμα για ξεκούραση!!
και ύστερα πάλι η καρδιά να χτυπά τους δικούς της ρυθμούς...
Κι ακολούθησε κι άλλος χορός! Αυτή τη φορά πιο ελεύθερος! Δεν ήταν τόσο φοβισμένο το ζευγάρι! Και μια φιγούρα τους ελευθέρωσε κι άλλο!
Και χορός... χορός... χορός!! όλη η ζωή της ένας χορός!!
Κάθε ξεκούραση, απόλαυση! Και μόνο τότε συνειδητοποιούσε πόση ευτυχία της πρόσφερε ο χορός!


Ναι! Τη θυμάται εκείνη τη μέρα!! όπως κι άλλες πολλές!! που η ζωή της έκλεισε το μάτι και της χαμογέλασε δίνοντάς της λίγη τύχη!
Έμαθε πως σπάνια τη δίνει...

12/9/2008