-Α! Αυτή είναι!
-Που?
-Εκεί!! εκεί!!
-Που? δεν τη βλέπω!!
-Δε χρειάζεται! τη νιώθεις!
-Ναι!
-Αυτό είναι το σημαντικότερο! τη θυμάσαι;
-Ναι! Κόντεψα να την ξεχάσω!
-Περνάει λίγο μακριά όμως!
-Με φοβίζει λίγο αυτό!
-Δεν πρέπει! έκανε αισθητή την παρουσία της για λίγο!
-Μα... όχι!! φεύγει!!
-Το 'ξερες οτι δε θα ήταν για πάντα...
-Μα το θέλω!
-Ότι θέλουμε δεν γίνεται πάντα πραγματικότητα...
-Σωστά.. έπρεπε να το είχα μάθει!
-Μην απογοητεύεσαι!
-Θα ξανάρθει;
-Ναι!
-Πότε;
-Όταν η νύχτα σου γίνει μέρα και ο ουρανός σεντονάκι λεπτό να σε σκεπάσει...

Πάει καιρός...
Πριν χρόνια άκουγα να μιλάνε για έρωτα... όταν εμένα τα αισθήματά μου περιορίζονταν στα παιδικά και αθώα βλέμματα που πιστεύαμε ότι ήταν κάτι! Έλεγαν για έναν κόμπο στο στομάχι και την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά όταν βλέπεις τον άλλο!! Μου είχαν φανεί πολύ γελοία και αναληθή όλα αυτά! Πως μιλούσαν μεταφορικά!
Η αλήθεια είναι πως τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσαν! Γιατί με έναν περίεργο τρόπο το ένιωσα κι εγώ! Δυνατότερο από κάθε άλλη φορά! :) Ξέρω πλέον πως η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά από το άγχος, την αγάπη, τη χαρά (ή ευτυχία... έχω ξεχάσει πως είναι), την αγωνία για την επόμενη κουβέντα.
Μιλούσαν για δάκρυα.. Δάκρυα χαράς που κυλάνε και δε σταματάνε! Μου φαινόταν τόσο απίθανο να συμβεί... μέχρι πριν κάμποσο καιρό έκλαιγα μόνο από λύπη!
Τώρα το καταλαβαίνω κι αυτό! Μια μνήμη, μια νοσταλγία μπορεί να σου φέρει δάκρυα και μια απάντηση να τα μετατρέψει σε μεγάλη χαρά!
Άλλο ένα ευχαριστώ σ' εσένα, μετά από καιρό, ακόμα και χωρίς να το μάθεις, για το έστω σύντομο διάλειμμα από τη ζωή που ζω!!
Ευχαριστώ κι εσένα μικρό μου κορίτσι που με βοήθησες να το ζήσω ξανά και που είσαι πάντα μαζί μου!!

Αγαπώ σε!!

...ναι! πέρασαν μήνες - αιώνας...
Το πριν γεμάτο τραγούδια...τραγούδια που μιλούσαν για ζωή...
Όσα ξέφευγαν απ' αυτό ανήκαν στο εξωπραγματικό και δεν είχαν θέση στο ακουστικό της ρεπερτόριο! Τι κι αν ονομάζονταν θαύματα...
Ο καιρός πέρασε... Τα τραγούδια έγιναν θύμηση.. και η θύμηση; λύπη! Τα δισκάκια μπήκαν στην αποθήκη και το ράδιο βγήκε από την πρίζα... μουσική ακουγόταν μόνο στις βροχές... Στις κρύες μέρες και νύχτες της ζωής...
Ο καιρός πέρασε... τα ναρκωτικά βρήκαν πάλι θέση στη ζωή της... συμπλήρωναν πάλι ένα κενό... ένα διαφορετικό κενό όμως απ' αυτό το περασμένο! Η ζωή καλυτέρεψε... έτσι έβλεπε! υπήρχε κάτι που την απασχολούσε... δεν άφηνε περιθώρια για σκέψη... κι αυτό της άρεσε! είχε αρχίσει να ξαναβρίσκει το πραγματικό της χαμόγελο! Μόνη της έδωσε ένα τέλος... τι κι αν κύλησε ξανά... εθισμός είναι αυτός...
Ο καιρός πέρασε... τα ναρκωτικά τελείωσαν! Δεν θα κρατούσαν για πολύ... κι αυτή το ήξερε... το είχε δει στον ύπνο της και ξύπνησε τρομαγμένη με την καρδιά να εκπέμπει SOS!
Αντί όμως να έχει τη χαρά της λύτρωσης, η καρδιά της ζητάει άλλα πράγματα τώρα... πράγματα γνώριμα... ίσως και όχι!
Πλέον τα ανούσια και ψευδή τραγούδια ακούγονται τόσο γνώριμα στ' αυτιά της... τα υπόλοιπα μένουν ακόμα για τις βροχές...

Έχασε τη μούσα της όμως... τι σημασία έχουν τα γένη...
η μούσα χάθηκε...

Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να γράψω... αν και νιώθω πολλά...
Η ψυχή μου φωνάζει ικετεύοντας για έλεος!!
Έχουν ξεκινήσει 6 μέρες άσχημες!! πολύ άσχημες! αν και αρχή βρίσκομαι στο αποκορύφωμά τους!!

Αν και σε είδα, τώρα είναι που μου λείπεις... τώρα σε χρειάζομαι πραγματικά πολύ!
Είπαμε όμως! αυτά δεν πρόκειται να τα μάθεις! γι' αυτό και γράφω άλλωστε!

Όταν ξεκίνησα αυτό το κάτι νέο είπα δε θα ξαναμιλήσω για κάποια πράγματα που αργότερα μπορεί να με κάνουν να ξαναρχίσω απ' την αρχή... γιατί είναι επίπονο... Είπα θα είμαι μόνο εγώ! εγώ ο ήλιος, και οι γύρω μου οι πλανήτες που θα έχουμε μια αμοιβαία σχέση έλξης...! Μόνο που θα ήταν άτομα που δεν υπήρχε και μεγάλη πιθανότητα να φύγουν από γύρω μου...

Να που όμως και πάλι πέφτω στην παγίδα μου και ανοίγω πολύ τη σκέψη μου... Αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είναι η ζωή μου αυτή και δεν μπορώ να παραλείψω το οποιοδήποτε κομμάτι της...

Μια μέρα θα είμαστε καλύτερα... το νιώθω...
Απλώς να... Ξέρω τι φταίει για όλα αυτά μόνο που δεν μπορώ να τ' αλλάξω...