...ναι! πέρασαν μήνες - αιώνας...
Το πριν γεμάτο τραγούδια...τραγούδια που μιλούσαν για ζωή...
Όσα ξέφευγαν απ' αυτό ανήκαν στο εξωπραγματικό και δεν είχαν θέση στο ακουστικό της ρεπερτόριο! Τι κι αν ονομάζονταν θαύματα...
Ο καιρός πέρασε... Τα τραγούδια έγιναν θύμηση.. και η θύμηση; λύπη! Τα δισκάκια μπήκαν στην αποθήκη και το ράδιο βγήκε από την πρίζα... μουσική ακουγόταν μόνο στις βροχές... Στις κρύες μέρες και νύχτες της ζωής...
Ο καιρός πέρασε... τα ναρκωτικά βρήκαν πάλι θέση στη ζωή της... συμπλήρωναν πάλι ένα κενό... ένα διαφορετικό κενό όμως απ' αυτό το περασμένο! Η ζωή καλυτέρεψε... έτσι έβλεπε! υπήρχε κάτι που την απασχολούσε... δεν άφηνε περιθώρια για σκέψη... κι αυτό της άρεσε! είχε αρχίσει να ξαναβρίσκει το πραγματικό της χαμόγελο! Μόνη της έδωσε ένα τέλος... τι κι αν κύλησε ξανά... εθισμός είναι αυτός...
Ο καιρός πέρασε... τα ναρκωτικά τελείωσαν! Δεν θα κρατούσαν για πολύ... κι αυτή το ήξερε... το είχε δει στον ύπνο της και ξύπνησε τρομαγμένη με την καρδιά να εκπέμπει SOS!
Αντί όμως να έχει τη χαρά της λύτρωσης, η καρδιά της ζητάει άλλα πράγματα τώρα... πράγματα γνώριμα... ίσως και όχι!
Πλέον τα ανούσια και ψευδή τραγούδια ακούγονται τόσο γνώριμα στ' αυτιά της... τα υπόλοιπα μένουν ακόμα για τις βροχές...

Έχασε τη μούσα της όμως... τι σημασία έχουν τα γένη...
η μούσα χάθηκε...