Εγώ είμαι μια μουντζούρα..
Μια μουντζούρα που ξεκίνησε σαν κουκκίδα.. Και σιγά σιγά γινόταν μια γραμμή. Ίσια χωρίς διακοπές. Η γραμμή μεγάλωνε και ξαφνικά έγινε πιο έντονη, με όμορφα και ζωηρά χρώματα... αυτή είναι η μέρα που συστηθήκαμε μικρό μου...(Ε) Στη συνέχεια, η γραμμή αν και με χρώματα άρχισε να κάνει καμπύλες! Και μετά πάλι ευθεία! Ένα μολύβι την πήγαινε όπου αυτό ήθελε!! Κάποιες φορές έφτιαχνε σχέδια κι άλλες πάλι μπερδεμένες σκέψεις πάνω σε μια κόλλα χαρτί. Όλα όμως μας έφτασαν μέχρι εδώ... Δεν πέρασαν πολλά χρόνια που η γραμμούλα ενώ συνέχιζε τη ζωή της με φωτεινά χρώματα άρχισε να ανεβαίνει. Σιγά σιγά... μέχρι που μια μέρα χάραξε μια ανοδική πορεία τελείως ξαφνικά... αυτή είναι η πρώτη μέρα που συνάντησα κι εσένα μικρή μου...(Β) λίγες μέρες αργότερα η γραμμούλα ένιωθε ολοκληρωτικά πως είχε την τύχη με το μέρος της!! Κοίταξε γύρω της και πρόσεξε πως δεν υπήρχαν ούτε γόμες ούτε οποιουδήποτε είδους διορθωτικό...Αυτή είναι η μέρα που ένα ακόμα πρόσωπο μπήκε στο διάβα της... (Β)Να 'ταν Σεπτέμβριος του 2008 που η γραμμή χάραζε τέτοιες τρελές και ανεξέλεγκτες πορείες μέσα στον τρελό της χορό... ήταν η μέρα που σε πρωτοσυνάντησα σκασμένε άνθρωπε... Και μετά την ακμή όμως πάντα έρχεται η παρακμή.. αργά΄αργά, σταδιακά, μέσα μου ξεκινούσε η κάθοδος. Μέχρι που την έζησα εις διπλούν... άνθρωποι φεύγουν είτε απο τη ζωή μας, είτε απο τον κόσμο και κατ' επέκταση κάποιες φορές και απο τη ζωή μας. Και απο τότε κάθε όμορφο σχέδιο της γραμμούλας έγινε μουντζούρα... Χαίρομαι όμως που ακόμα και τότε υπήρχαν άνθρωποι πρόθυμοι να κρατήσουν τη γραμμούλα ωστε να μην τραβήξει μικρές (έστω) κάθετες γραμμές με τη γόμα που έπεσε στα χέρια της... Τα υπόλοιπα απο εκεί και πέρα δεν άξιζαν και τόσο... αν εξαιρέσουμε τρεις σημαντικές προσωπικότητες...

Μα ακόμα κι αν όλο αυτό είναι μια απίστευτη γενικολογία με προσωποποιήσεις, θέλω να πω για άλλη μια φορά...

Και πάλι δε μου λείπουν τα χρόνια που πέρασαν... Ακόμα και τώρα που ο κόσμος προχωράει γύρω μου και με πληγώνει όχι! Δε λυπάμαι με τη χαρά τους... Μα μου λείπω... μου λείπω εγώ με τις χαρές και τα δάκριά μου... με την απίστευτη σιγουριά που είχαν οι λέξεις μου και με μια ιδέα καρφωμένη στο μυαλό...

Να 'σαι καλά....

Υ.Γ:Μα φυσικά και δεν σε ξέχασα!!(Ν) είσα μέρος της τωρινής μου χαράς κι εσύ!! Μα συγχώρεσέ με... δεν μπορώ να προσεγγίσω πότε μπήκες στη ζωή μου για τα καλά...

Κάτι έχει συμβεί μάλλον...
Κάτι τ' αστέρια δεν έγραψαν καλά...
Οι πορείες που χαράχτηκαν είχαν φαίνεται ψεγάδια και όταν τα κοιτούσα κι έκανα ευχές πήρα λάθος μονοπάτια...
Σαν παιδί όμως έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι, να ζω γι' αυτό το όνειρο και να ζω το παρόν μέσα σ' ένα πιθανό μέλλον!! Ακόμα κι αν ξέρω οτι είναι λάθος!!
Έλεγα όμως για τ' αστέρια... ναι!! Ήταν ωραίο βράδυ... το αγαπημένο τοπίο με την ψιλή αμμουδιά και το ελαφρύ κυματάκι (μιας και όλα αρχίσαν καλοκαίρι)! και η θάλασσα μπροστά μαύρη με τα φωτάκια τ' ουρανού να αντικατοπτρίζουν πάνω της... είχε πολύ ησυχία!! Γαλήνη!! Ένιωθα όμορφα... Το θυμάμαι και θα το θυμάμαι για πάντα εκείνο το βράδυ!!
Και οι μέρες περνούσαν τόσο μα τόσο δύσκολα μέχρι την επόμενη φορά... Τελικά όμως ήρθε... κι όχι μια φορά... Μα πάντα κοιτούσα τ' αστέρια και άκουγα το κύμα να σκάει ελαφρά στην ακροθαλασσιά... Τι κι αν ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και η θάλασσα θυμωμένη... εγώ δεν ήθελα να τα δω... έτσι έπλαθα ότι ήθελα!!! και ήταν τόσο όμορφο!! Και ξαφνικά μια μέρα είδα το κύμα να με πλησιάζει!!! Φοβήθηκα!!! και αμέσως ο ουρανός γέμισε κόκκινα σύννεφα και μια καταρρακτώδης βροχή άρχισε να με δέρνει... μια νύχτα σαν απ' αυτές του κρύου χειμώνα... μόνο που και πάλι ήμουν απροετοίμαστη... (κι ας είχα πει οτι θα έχω την ομπρέλα στην τσάντα μου...)
Έμεινα εκεί να νιώθω τις σταγόνες πάνω μου και να βλέπω τους περαστικούς να με κοιτούν και να προσπερνούν... Κάποιοι κοντοστάθηκαν απλά και αναρωτήθηκαν αν έχω τρελαθεί που κάθομαι!! (ίσως και να έχουν δίκιο, αλλά δεν μπορώ ν' αφήσω έτσι εύκολα τη θάλασσα που τόσο αγαπώ και έκανα καιρό να ανταμώσω...) Άλλοι πάλι, πρωταγωνιστές της ζωής μου, βρέθηκαν εκεί!! Μου έφεραν μαλακές κουβέρτες και μια αγκαλιά... ήταν ότι περισσότερο μπορούσα να έχω...
Μα ακόμα πέφτουν σταγόνες απ' τον ουρανό... Αυτός ο Θεός... ποτίζει τόσο πολύ τη γη... μα αμελεί πως ένας βαρύς χειμώνας με βροχές και χιόνια πέρασε...
Απλά ελπίζω αύριο, η γη να στεγνώσει και να δω τον ήλιο με φόντο αυτό τον τόσο όμορφο μπλε ουρανό!! Και απ' αυριο και στο εξής να βρέξει τόσο, ίσα για να μην ξεραθούν τα χώματα και τα χρωματιστά λουλούδια...