Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος...

Μόνο που εγώ ξεποδαριάστηκα....

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις

μόνο που κόντεψα να χάσω τη ζωή μου ριψοκινδυνεύοντας για να τα ζήσω όλα...

Δε θέλω να σβήσω κάτι... αν ήθελα, θα το είχα κάνει ήδη...
Πριν τον αποχωρισμό, όταν γυρίσαμε το βλέμμα πίσω και κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο (τι κι αν αρνήθηκες να δεις τα μάτια μου...) ήταν υπόσχεση πως μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε...
Να λοιπόν που αρχικά πίστεψα πως η στιγμή έφτανε... ήμουν λίγους μήνες μακριά... και να που τώρα όλα γυρίζουν ανάποδα... η ζωή μας πάλι χωρισμένη απο χιλιόμετρα που δεν αντέχεις...
χα!! Και υποστηρίζεις (και πάλι θα ήθελες να το πιστέψεις, μα εγώ σε ξέρω καλύτερα απο τον εαυτό σου!!) πως ο νότος δεν είναι μακριά απο τον βορρά... ούτε η δύση απο την ανατολή... είναι μικρή η χώρα...

μα δεν μου απέδειξες ποτέ οτι αυτό που έχουμε είναι μεγαλύτερο για να αντέξει...