Σα χθες...

Πώς περνάνε 6 χρόνια... απίστευτο μου φαίνεται!! 6 χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που σε είδα... χλωμός και κρύος... ακίνητος... κοιμόσουν!! τόσο ήρεμος... χωρίς αυτά τα μηχανήματα που τόσο μισούσες! είχες φροντίσει εσύ γι' αυτό! Εχθές το βράδυ έμεινα ξύπνια έως αργά... ήταν σα να ζούσα σε εκείνη τη μέρα του 2009! Ζω και στο σπίτι που συνέβησαν όλα... ήταν πολύ ρεαλιστικό μπορώ να πω! Με ξύπνησε η μαμά, έφυγες λέει! Όταν ήρθα να σε δω, αμίλητοι όλοι, μαζί τους κι εγώ... άνοιξε η πόρτα και είδα ένα περίεργο κουτί, ήταν ορθάνοιχτο και περίμενε... ένα πολυτελές σπίτι με γυαλιστερό ύφασμα και λουστραρισμένο ξύλο... σφίχτηκα μέσα μου! Ακόμα θυμάμαι αυτό το αίσθημα... και την έκφρασή μου! Ήταν λες και είχα βγει από το σώμα μου και ήμουν θεατής της ζωής μου... και μετά ήρθα και σε είδα... μέσα μου ένιωσα κάτι καλό μέσα σε όλη την ασχήμια... σίγουρα περήφανη για αυτό που ήσουν... ήθελα να έρθω, να σε σκουντήξω, να σε αγκαλιάσω! Αλλά ήταν γύρω σου κάποιοι άγνωστοι... δεν ήταν ο μπαμπάς που σε βοηθούσε, αλλά κάποιοι που δεν τους ήξερε κανείς! σε μετακίνησαν... και μετά έφυγες... και δεν ξανάρθες σπίτι! Δε σε ξανάδα σπίτι... γιατί ξέρω ότι είσαι εδώ γύρω... 

Είσαι όπου είμαι κι εγώ...
Γιατί είσαι μέσα στην καρδιά μου! 

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντα η 7η Απριλίου θα μου θυμίζει εσένα..
Σε αγαπώ πολύ παππού!