Λοιπόν κάποτε ήμασταν ένα... τι κι αν χωριζόμασταν από χιλιάδες χιλιόμετρα... μετά έγιναν εκατοντάδες... και σιγά σιγά λιγόστευαν που και που... και ξαφνικά η απόσταση μεγάλωσε δραματικά!! Κι αυτό γιατί οι καρδιές μας έγιναν άγνωστες!! Δεν ήξερε η μια το χτύπο της άλλης... Κι όλα αυτά από μια λέξη... βαρέθηκα...
Κι από τότε, αυτή η λέξη έγινε πρωταγωνιστής της ζωής μου...
κι εγώ, συμπρωταγωνιστής να την ακολουθώ...

Ξέρεις, ότι έγινε έπρεπε να γίνει! και συμφώνησα μ'αυτό, είτε ήθελα είτε όχι!!
μα έχω ακόμα μέσα μου ένα γιατί... μετά από τόσο καιρό... κι εσύ το προκαλείς με τις πράξεις σου!!!
Μέσα απ'αυτό, ένα πράγμα ήθελα να πω... (τι κι αν βγήκαν παραπάνω...)
Μπορεί εσένα να σε βοήθησε αυτό...
Μπορεί να είσαι πιο ξέγνοιαστος...
Οι σκέψεις να μη σε βασανίζουν...
Μπορεί όλα να σου πηγαίνουν καλύτερα...

Μα ξέρεις.... για εμένα τίποτα δεν είναι πλέον εντάξει!!
Οι σκέψεις με βασανίζουν περισσότερο απο κάθε άλλη και περισσότερο από ποτέ...
Κάθε μέρα ξυπνάω με έγνοιες μίζερες, στιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη, να θυμίζουν βουνό...

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ!!!!!!

Ίσως να φταίει το ότι κάποτε αντιληφθήκαμε διαφορετικά την αγάπη...
Ότι για εμένα ήσουν σύντροφος και φίλος... που θα μου στεκόταν είτε ήθελε είτε όχι!! χωρίς να πει κάτι!! απλά με την ύπαρξη!! ακόμα και με τη φωνή...

Να που όμως κι εγώ αρχίζω να βαριέμαι... όπως εσύ τότε... μόνο που αυτή τη φορά μακροπρόθεσμα θα βγει σε καλό... αν όχι σήμερα, ίσως αύριο, ίσως σε μια βδομάδα, ίσως σε ένα μήνα!!
ΕΣΥ ΜΕ ΕΠΕΙΣΕΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ!!!!!!

Καληνύχτα...